Is er nog hoop?

'Groene Ranja' is het vervolg op 'Wodka en Ranja'. In het tweede deel heeft Ria haar alcoholverslaving nog altijd niet onder controle. Wanneer op een dag er een hevige ruzie tussen Ria en haar vriend oom Jakob is, grijpt de buurvrouw Corrie in. Ze vindt dat het een hopeloze zaak is en dat de kinderen nu echt moeten beschermd worden. Ze worden naar een pleegtehuis gebracht. Imke en Jasmijn willen dit niet, ze willen niet gescheiden worden van hun mama. Ze moeten voor haar zorgen en zijn bang dat oom Jakob hun moeder nog meer pijn zal doen.
De meisjes kunnen zich maar moeilijk aanpassen in het tehuis. Ze moeten zich houden aan de regels. In tegenstelling tot thuis hebben ze nu wel dagelijks eten en drinken, ze hebben kleren en er is ook structuur in hun leven. En wanneer ze het eventjes moeilijk hebben, kunnen ze terecht bij tante Ceciel die hen beschermt en waar ze zich ook veilig bij voelen.

Op de cover zie je een meisje die door het raam aan het staren is met een glas groene ranja. Misschien is ze wel aan het dromen over haar toekomst of vraagt ze zich af hoe het met haar mama gaat. Ook deze keer past de cover perfect bij het verhaal.

In 'Groene Ranja' laat Yvonne de lezers voelen in wat voor een rollercoaster van emoties de meisjes zitten. Ze worden met veel zorg omringd in het pleeghuis maar toch zouden ze liever terugkeren naar hun mama waar ze in armoede en rommel leven. Hartverscheurend waren ook de scènes waarin de meisjes tijdens het bezoekuur geduldig op mama aan het wachten waren en teleurgesteld werden omdat mama terug niet kwam opdagen. De hoop die ze nooit opgaven dat mama terug zou beter worden en ze terug naar huis konden keren.
Ondanks alle tegenslagen komen de meisjes toch keer op keer voor elkaar op. Imke kan altijd troost zoeken bij Jasmijn. Ze blijft haar zusje beschermen en wil niet van haar gescheiden worden.
.
Net als het eerste deel, was ook dit deel heel aangrijpend. Ik hoop dat Yvonne met haar boeken mensen kan overtuigen dat alcoholverslavingen echt veel schade kunnen berokkenen en dat kinderen dit nooit mogen meemaken. Maar dat ze mogen opgroeien in een gezin waarin veel liefde en warmte heerst.
Er volgt nog een derde deel en ik hoop dat Ria eindelijk inziet dat ze geholpen moet worden zodat haar meissies weer kunnen thuis wonen