Vermist!

Wat als er plotseling een geliefde, kind, familielid, vriend niet meer naar huis komt en spoorloos is verdwenen? Jouw wereld stort in elkaar. Je stelt je vragen. Wat is er gebeurd? Leven ze nog, zijn ze in gevaar?

Sofie Delporte schreef in 'Niets gaat voorbij' over onrustwekkende verdwijningen geïnspireerd op het werk van de Cel Vermiste Personen. Deze Cel werd opgericht naar aanleiding van de zaak Dutroux waar Alain Remue van bij het begin tot aan zijn pensioen aan het hoofd van deze Cel stond. Hij zorgde ervoor dat Sofie na een lezing besloot om een thrillerdebuut te schrijven 'Ik kan je redden'. Haar debuut werd zo goed onthaald dat ze de Thrillzone Award voor beste Nederlandstalige thrillerdebuut ontving. Het boek stond op de shortlist voor de Knack Fred Braeckman Award en ze ontving de Hebban Award voor beste thriller.

In 'Niets gaat voorbij' gaan we op zoek naar de verhalen achter de onheilspellende woorden: ‘Sindsdien ontbreekt elk spoor’. Elk deel begint met een opsporingsbericht. Daarna volgen we de persoon die vermist wordt. Bij sommige verhalen lees je of kan je wel denken hoe het zal aflopen bij andere verhalen laat de schrijver de lezer in het ongewisse en krijg je hetzelfde gevoel als de nabestaanden. Je vraagt je net als hen af wat er met de vermiste persoon is gebeurd.
Door de kleine verhalen besef je dat niet elke verdwijning hetzelfde is, deze kan zowel gewild als ongewild zijn. Bv iemand die wegloopt om te ontsnappen uit zijn huidige leefwereld, een ouder die door dementie zijn weg kwijt is, een ontvoering, een ongeluk,...

'Niets gaat voorbij' laat de lezer in het hoofd kruipen van de vermiste persoon. Je voelt bij de ene hun angst wat hen overkomt, bij de andere hun twijfels of ze wel de juiste stap zetten. Je staat ook stil in wat voor de hel de nabestaanden vertoeven, de onzekerheid, de angst om hun geliefde nooit meer in hun armen te kunnen sluiten.
Door deze verhalen wordt mijn respect voor de Cel nog groter.