De verborgen zin van dementie

Dementie was altijd een ver van mijn bed verhaal, iets voor andere. Totdat het opeens heel dichtbij kwam en ik niet langer kon wegkijken. Dementie is confronterend en ook hartverscheurend zowel voor de patiënt als voor diegene die er dichtbij staat.
Dus toen ik de titel van dit boek las hoopte ik dat hierin de antwoorden kon vinden die mij bezig hielden toen dementie wel heel dichtbij kwam.
Mijn eerste indruk van het boek was iets van verbazing, wat een compact boek, dat heb ik zo uit. Dat laatste klopt ook wel maar de inhoud was kort, krachtig en verhelderend.
De omslag van het boek, een figuur in de nevelen gehuld, past perfect bij dit boek. dementie is als mist, af en toe zie je een glimp van de persoon om tenslotte te verdwijnen, opgeslokt door de mist.
Ik hoopte antwoorden te vinden in dit boek over mijn vragen over dementie en wat dat betreft heeft dit boek mijn verwachtingen overtroffen.
De auteur, Hans Stolp laat je kennismaken met dementie, welke vormen er zijn en in welke gradaties deze ziekte voorkomt, opvallend is dat vooral vrouwen deze ziekte krijgen en dat roept de vraag op waarom zoveel vrouwen? Het uitgangspunt van de auteur is dat dementie veel mensen treft die een onverwerkt verleden hebben en vrouwen zijn bij uitstek de mensen die ook nu nog de meeste zorgtaken opzicht nemen en hun verleden en eigen ik ergens parkeren om als ze ooit tijd hebben ze er dan wel aandacht aan gaan besteden, tot het te laat is. Dementie geeft hun de kans om alsnog het verleden te herleven en hiermee in het reine te komen opdat ze voor het overlijden vrede hebben gevonden met zichzelf. Dementie maakt de wereld van de persoon steeds een beetje kleiner, de buitenwereld ( wat ooit zo belangrijk was) bestaat voor hun niet meer. De auteur laat je inzien dat de zieke de greep op de werkelijkheid dan wel verliest maar dat zijn gevoelens nog steeds intact zijn. Dat liefde en compassie instrumenten zijn om een dementerende te verzorgen. Dat je niet over maar met de dementerende moet praten en dat betekent dat de verzorgende de moeilijke taak heeft om zich steeds te verplaatsen in de wereld van de dementerende. Dat het leven van een dementerende ook nog zinvol kan zijn ook voor hun naasten. Dat kinderen hun vader of moeder pas bij deze ziekte echt leren kennen of dan pas een band voelen. Soms zijn alsnog cadeautjes voor de ziel.
Ik ben blij dat ik dit boek heb mogen lezen het heeft mij een andere kijk gegeven op omgaan met dementie. Als ik in de toekomst weer met deze ziekte te maken krijgt dan hoop ik dat ik mij dit boek zal herinneren en dat dementie niet het einde van de wereld hoeft te zijn.
Dit boek heeft mij geraakt omdat het verder gaat dat het benoemen wat dementie betekent. De feiten over de ziekte kun je ook wel opzoeken op internet, de auteur laat je nadenken over de spirituele kant van dementie en hoe belangrijk het is om onze hersens iedere dag opnieuw te stimuleren dus niet alleen zorg te dragen voor ons lichaam maar ook voor onze geest. In het besef dat dementie over pak en beet 20 jaar de meest voorkomende ziekte zal zijn dan heeft de auteur mij met dit boek wel overtuigd dat de geest onderhouden net zo belangrijk is als zorgen voor ons lichaam.