Woorden doen er toe

Na het lezen van het boek, Alice het wolvenmeisje was ik verkocht, Kristin Hannah weet met ieder boek te verrassen, geen enkel boek is vergelijkbaar, ieder boek is uniek.
Dit boek, “De vergeten vrouwen”heb ik via Hebban gewonnen op voorwaarde dat ik een recensie zou schrijven, wat een cadeautje.

De twintigjarige Frankie, dochter van een zeer gerespecteerde en conservatieve familie besluit van het een op andere moment om haar geliefde broer achterna te gaan, die als soldaat gaat strijden in Vietnam. Onbedoeld is het haar vader die het zaadje plantte om als oorlogsverpleegkundige naar Vietnam te gaan, bijna de hele familie Mc Grath bestaat uit oorlogshelden, mannen wel te verstaan, en Frankie wil ook een held zijn. Het zijn de woorden “ vrouwen kunnen ook een held zijn” die haar het laatste zetje geven.
De realiteit in Vietnam is geheel anders dan thuis in Amerika werd voorgeschoteld. De naïeve en idealistische Frankie ruilt de schoonheid en het licht van Californië in voor de chaos en het donker van Vietnam waar ze terecht komt in een militair hospitaal, begeleiding ontbreekt en Frankie wordt gelijk voor de leeuwen gegooid. Ze krijgt te maken met onvoorstelbaar veel leed en ze ontpopt zich als een uitmuntende operatieverpleegkundige.
Frankie vindt steun bij twee andere vrouwen, Barb en Ethel, deze drie vrouwen houden elkaar overeind en hun vriendschap zorgt ervoor dat ze mentaal overeind blijven en tussen alle ellende door is er ook tijd voor ontspanning en liefde.

Na twee jaar keert Frankie terug naar Californië, twee jaar Vietnam hebben Frankie gevormd, het naïeve en idealistische meisje is in Vietnam gestorven en de nieuwe Frankie zeult de last van twee jaar oorlogsellende met zich mee. Thuiskomen in Amerika is de ene hel verruilen voor de ander hel. Geen helden ontvangst maar haat en verachting, het is als een ijskoude douche waardoor haar gevoel van eigenwaarde steeds minder wordt. Al gauw wordt duidelijk dat veteranen geen hulp krijgen en toen de hulp uiteindelijk wel kwam werden de vrouwen genegeerd, ze waren onzichtbaar. Frankie kan nergens terecht en zoekt haar heil in drank en verdovende middelen. Dankzij de onvoorwaardelijke steun van haar twee vriendinnen en van haar ouders lukt het Frankie om weer op te krabbelen. Ze hervindt haar zelfrespect en beseft dat ze omringd wordt door liefde ook van haar ouders die haar uiteindelijk geven wat ze zo hard nodig had.

Kristin Hannah is het weer gelukt om een bijzonder en indrukwekkend boek neer te zetten.
Bijzonder vanwege de onvoorwaardelijke vriendschap tussen de drie vrouwen, ze zijn zo verschillend maar ze hebben een gedeelde ervaring en dat is Vietnam. Ze steunen elkaar door dik en dun en ook al staan ze alle drie anders in het leven na Vietnam ze laten elkaar in hun waarde.
Indrukwekkend is om te lezen over Vietnam en hoe vrouwen met hart en ziel hun steentje hebben bijgedragen. Wat ik weet over Vietnam is dat mijn beeld werd ingekleurd door mannen en de hel die ze daar hebben meegemaakt en dat vele met trauma’s terug zijn gekomen naar Amerika waar ze vele jaren werden genegeerd met alle gevolgen van dien. Nergens in die beeldvorming komt een vrouw voor. Om hierover te lezen is wel een leermoment. Het is ook wel confronterend om te lezen hoe deze vrouwen volkomen werden genegeerd, niet gezien en niet gehoord. De auteur weet echt de vinger op de pijnlijke plek te leggen, de ongelijkwaardigheid tussen de mannen en vrouwen in de strijd, je voelt de pijn en frustraties die Frankie en de rest van de vele vrouwen hebben ervaren in die tijd.

Je kunt dit boek niet lezen zonder iets te voelen, het verhaal pakt je bij je strot en laat je niet meer los. Als vrouw heb ik een diep respect voor al die vrouwen die hebben gediend in de strijd en maar een ding willen, gehoord worden, hun verhaal doet er ook toe toen maar ook nu in deze tijd.