Weergaloos duister

Duister. Drenth. Die woorden gaan hand in hand. Zo ook in dit tweede deel van de serie bloedwetten. Ik ga niet vertellen waar het boek over gaat, dan kan je lezen in de omschrijving. Ik ga je alleen vertellen wat ik er van vond.

Als je een boek over vampieren gaat lezen, of, in dit geval Ath’vacii, dan weet je dat het niet gezellig wordt. Dat het diep kan gaan. En dat doet het dus ook echt. Er zaten een paar scènes in, die me het boek even verbijsterd deden neerleggen. Waren de scènes in al hun wreedheid noodzakelijk voor het verhaal? Ja. En dat is dus ook de kracht. Drenth laat de vuilheid, de donkerte in de menselijke ziel zien, zonder zich daarbij aan ramptoerisme schuldig te maken. Dat is een kunst.

Is het een gemakkelijk leesbaar boek? Qua schrijfstijl zeker. Het proza is toegankelijk geschreven. Prettig vloeiende zinnen die het verhaal goed op gang brengen. Had ze voor weelderig proza gekozen, dan was het boek al gauw de zoveelste gotische horror geworden. Het tempo qua onthullingen, actie en plot is precies goed. De omwentelingen en informatie komen op het juiste moment en zijn goed gedoseerd over het hele verhaal.

Qua personages? Absoluut. Storm krijgt het behoorlijk voor zijn kiezen, komt zichzelf op allerlei manieren tegen. Toch slaagt hij er niet in om te overwinnen— op het eerste gezicht. Storm is een grijs personage; niet goed, niet slecht. Hij gaat de ellende die hem overkomt, met geheven hoofd te lijf. Daarin staat hij niet alleen. Dit telt ook voor de vrouwen in dit boek. Dat zijn allesbehalve grijze muizen. Stuk voor stuk, zijn het vrouwen die zich niet laten ketenen door mannen. Die hun eigen keuzes maken in een tijdperk en universum waarin mannen het voor het zeggen hebben. De prijs die ze betalen is torenhoog. En ook hier toont Drenth haar meesterschap. Alles wordt doordringend en rauw, maar niet overdreven weggezet. Het zou zo gemakkelijk zijn om het te groot te maken waardoor je als lezer wegkijkt of eroverheen leest om het maar niet te hoeven lezen. Drenth kiest niet voor dat “groot maken”. Juist daardoor raakt dit zo. En dat dwingt je om na te denken over de menselijke natuur en over het duister in jezelf.

Qua plot? Ook dat is dik in orde. Het verhaal speelt zich wederom af in de Neerlanden, en Stede. Dat maakt, dat het verhaal nog dichterbij komt. Want ook in onze geschiedenis is het radeloos, reddeloos, redeloos verankert. Die redeloosheid van het volk dat zich ontzegt ziet van wat zij willen, komt hier tegen het einde van het boek griezelig goed tot uiting. De weg er naar toe, is haast gemoedelijk van tempo. Beetje bij beetje zie je de afdaling van de rede tot absolute redeloosheid, waarbij de maatschappij reddeloos verloren is en Storm radeloos zoekt naar een oplossing. Wederom een weergaloos goed geschreven boek.