Rustige familiesaga met een bovennatuurlijk tintje

Dit boek was er eentje waar ik niet echt raad mee wist. Het is zeker geen horror, het is wel Stephen King-achtig maar voor mijn gevoel had het meer weg van een familie-saga. Al snel in het begin kom je erachter dat er iets met Elinor aan de hand is. Wat? Daar krijg je geen antwoord op in dit deel. Je moet, wil je dit te weten komen, dus doorlezen in de serie. Ik kreeg daardoor sterk het gevoel dat dit boek niet “af” was.

Het boek is geschreven in de alwetende verteller. Dat wordt niet veel meer gebruikt. Het gevolg is dat je wel weet wat iedereen denkt. In sommige scènes kan dat handig zijn. Het boek is al wat ouder, uit 1983, en dat merk je aan het taalgebruik en zinsopbouw. Tegenwoordig willen we vaart in boeken en dat is hier zeker niet het geval. Het tempo ligt laag, en dat klopt met het tijdperk en de plaats waar het zich afspeelt: Alabama 1919. Door de trage manier van vertellen, zit je bijna op een schommelstoel op een zwoele vond, ijsthee op een tafeltje bij je. Dat was een pluspunt voor mij.

Wat Elinor is en wat ze wil, dat blijft verborgen. Ook kom je niet echt veel meer te weten over de anderen. Er is wel regelmatig infodump, waarvan ik me afvraag of die ook echt nuttig is. Het levert in elk geval geen spanning op en is niet relevant voor dit deel. Misschien dat de auteur dit hier al vermeld omdat het van belang is voor latere delen.

De paar bovennatuurlijke gebeurtenissen die erin zitten zijn dan weer wel goed beschreven en intrigerend. Daarom was het einde, wat mij betreft, onbevredigend. Het boek boeide niet genoeg om verdere delen te gaan lezen. Ik zou het alleen doen om te weten te komen wat Elinor precies is en wil.

Kortom: als je houdt van een rustig verteld verhaal over een familie en de dynamiek daarin, waar een hintje paranormaal doorheen geweven is, dan is dit jouw boek.