Een queeste waarbij je letterlijk meegesleurd wordt de wervelwind van actie.

225 miljoen jaar geleden. Het einde van het tijdperk Trias en het begin van de Jura. Pangaea zal tijdens dat tijdperk gaan uiteenvallen. Nederland lag aan de oostkant op ongeveer dertig graden Noorderbreedte. Het klimaat is er een van extremen. Het binnenland was namelijk omsloten door bergketens en een groot deel van Pangaea werd in beslag genomen door woestijn. In deze intrigerende setting speelt het verhaal van Tycho Scholten zich af.

Ik ga je niet vertellen waar het verhaal over gaat, dat kan je in de flaptekst lezen. Ik kan je wel vertellen wat ik ervan vind.

Scholten laat zien dat je niet in een of ander ver universum hoeft te zoeken om over een epische queeste te schrijven. Kan gewoon hier, op aarde. En dat is voor mij een pluspunt. Ik houd van onze aarde. Waarom naar den vreemde, als het hier te vinden is? Gedurende het verhaal, neemt Scholten ons mee op reis met de hoofdpersoon die verschillende malen aardig in de penarie raakt — zoals het hoort. En er ook met hulp weer uitkomt. Uiteraard draagt onze hoofdpersoon een Groot Geheim op de schouders, dat hij zelf nog niet weet, maar de mensen dichtbij hem, wel. Tuurlijk wordt dat verklaard aan het einde van het boek, precies zoals je dat zou verwachten. Kortom: een degelijk geschreven queeste.

Net zoals de meeste moderne fantasy, zijn er meerdere vertelperspectieven. Dat is altijd erg prettig omdat je dan de wereld beter voor je ziet ontvouwen. Een van die perspectieven is van een volwassen vrouw( Minhue) en dat is voor mij ook een pluspunt. Ik kan mij daar meer aan spiegelen dan aan een jongeling. Zij vormt een tegenwicht voor de hoofdpersoon die zich als een heuse 20 jarige gedraagt: onbesuisd, soms het hart te veel op de tong en overziet overduidelijk de consequenties van zijn acties nog niet. Natuurgetrouw geschreven dus.

Schrijfstijl is vlot, zonder al te veel franje of bijvoeglijke naamwoorden. Het is een plotgedreven verhaal, waarbij de karakterontwikkeling nog op zich laat wachten. Ik denk dat dit komt omdat je hier de opzet van het verhaal en de wereld hebt. Het verhaal bestaat uit meerdere delen en ik denk dat in het volgende deel, onze held zal gaan groeien.

Zijn er ook minpunten? Ja. Althans voor mij. Ik ben dol op de geschiedenis van de aarde en ik was razend benieuwd, hoe Scholten het leven op Pangaea vorm gegeven had. Daar ging het verhaal voor mij even mank. Wat er voor mij mist, is de zintuiglijke waarneming. Ik had zo graag willen weten wat voor flora er groeide en fauna er rondwandelde in Atlantis en Pangaea. Er wordt bijvoorbeeld melding gemaakt van een reis door een woestijn. Maar dat is het dan ook. Er wordt niet verteld hoe dat nou voelt, zo’n woestijn. Hoe ruikt die, wat komen ze daar tegen aan dieren en planten want je staat ervan versteld wat daar nog leeft. Ging de reis vlekkeloos, kwamen ze karavanen tegen, hoe beschermen ze zich tegen de brandende zon? Want de materialen die wij nu kennen, waren er niet.
Een ander voorbeeld: de hoofdpersoon komt bij de koning van Atlantis. Wat ik daarin miste, was de beschrijving van de ruimten, branden daar geurbranders, toortsen van wat voor materiaal is het gemaakt, hoe voelt het? Kortom: mijn zintuigen kwamen wat te kort.

Echter, een auteur moet keuzes maken. Zou beschreven worden hoe het voelt om door het loeihete zand van een woestijn te lopen, of de smaak van het vlees van de dieren die toen leefden, dan zou het boek 2x zo dik zijn geworden. En je moet je dan afvragen of zoiets het verhaal dient. Want vergeet niet: dit verhaal dendert door. Er zit heel veel actie in. Dus ik snap volledig de keuze om het niet te doen en bovendien: niet iedereen houdt van dergelijke beschrijvingen.

Concluderend kan ik zeggen: als je gaat voor een goed geschreven queeste waarbij je letterlijk meegesleurd wordt de wervelwind van actie, dan is dit het boek voor jou.