Zet je tanden in de wereldbouw

Een boek dat Azteken combineert met Elfen. Ik had geen idee hoe de auteur dat voor elkaar wilde krijgen. Op zich is het logisch, als je tenminste het idee van elfjes met rokjes en vleugeltjes, blozende wangen en giechelend dartelend door het luchtruim, loslaat. Als je de elfen ziet voor wat ze zijn: boswezens, en dat afzet tegen de omgeving waar het zich afspeelt, dan klopt het plaatje. Naast elfen, goden en mensen zijn er ook nog draken die meedoen. Het is een intensieve wereld waar je even voor moet gaan zitten. Dat is helemaal niet erg, want de schrijfstijl is licht en prettig. Het verhaal wordt voornamelijk door de auteur verteld; dialogen zitten er wel in, maar zijn niet zo talrijk.

De hoofdstukken zijn ieder onderverdeeld in secties, waarbij steeds een ander personage de hoofdrol speelt. Niet alle personages ontmoeten elkaar. Toch worden de verhaallijnen door elkaar tot een geheel geweven.

Er zijn opvallend sterke vrouwen aanwezig. Als eerste de strijdster Yricia, een vrouw met een onvoorwaardelijke trouw aan de hogepriester op een missie: ze moet een splinter in een poort gaan plaatsen. Op die missie gebeurt te veel om hier op te noemen. Ze is niet sympathiek, en dat komt vanwege die trouw. Ze is zo verblind door haar missie, dat ze alles en iedereen op haar weg verplettert. Zelfs aan het einde van het boek is het niet duidelijk of ze tot inkeer gaat komen.

De tweede is de heks, Sohibian, die even sluw is als de hogepriester en evenmin over lijken gaat. Ze wordt op vreselijke wijze het slachtoffer van de hogepriester Usear, maar laat zich niet verslaan. (Ik houdt niet van spoilers maar misschien is een leeswaarschuwing op zijn plaats: ongeveer op de helft van het boek wordt Sohibian het slachtoffer van verkrachting en hoewel dat niet meer uitgesponnen wordt dan nodig, kan het mensen die zoiets aan den lijve ondervonden hebben, treffen.)

Hoe zit het met de mannen?
Als eerste is er Ayrick, een onschuldige jongen, die een speelbal is voor hogere machten. Hij ontsnapt uit de klauwen van de hogepriester en gaat samen met de elfenprins Darehk , de tweede hoofdpersoon, op een reis die hem naar een eindbestemming voert waarbij een steen een belangrijke rol speelt. Pas op het einde van het boek kom je te weten waarom die zo bijzonder is.

Alle personages zijn standvastig. Dat komt omdat de wereldbouw zo intensief is dat er geen ruimte meer is om personages te laten groeien. Het boek zou gewoonweg te dik worden. Omdat het boek een open einde kent, denk ik dat de auteur ervoor gekozen heeft om dat in de volgende delen te laten gebeuren, zodat je in dit eerste deel kennis kunt maken met deze intrigerende wereld.

Kortom: als je graag je tanden zet in een boek met grote wereldbouw, dan is dit het boek voor jou!