Lezersrecensie
Goed geschreven boek over een indrukwekkend verhaal dat nodig verteld moet worden.
Ik las dit boek, omdat mijn man een Indo is en ik veel te weinig weet over de geschiedenis van Indonesië, de kolonialisatie, de vreselijke tijd in WO II en de revolutie daarna.
Er wordt op scholen erg weinig aandacht besteedt aan deze tijd, en zeker aan de persoonlijke omstandigheden van de diverse bevolkingsgroepen.
Ellen van Rijn heeft een uitgebreid nawoord, wat ik als eerste heb gelezen. Ze legt uit, waarom ze dit boek schreef en hoe ze het onderzoek heeft aangepakt. Dat vond ik bijzonder nuttig om als eerste te lezen.
Het boek behandelt het leven van Rosa die net voor uitbreken van WO II terug naar Indonesië gaat. Haar leventje wordt helemaal door die oorlog ondersteboven gegooid en ze wordt in diverse kampen opgesloten. Nadat de oorlog is afgelopen, wordt ook de revolutie en de terugkeer naar Nederland aangestipt. Houvast voor de auteur waren de gesprekken en dagboeken van de hoofdpersoon. Je krijgt dus het persoonlijke relaas te lezen en niet een gefingeerd personage, waaraan het verhaal wordt opgehangen.
Ellen heeft een prettige schrijfstijl en het boek leest ondanks de soms zware gebeurtenissen, fijn weg. Het boek is vooral gebeurtenis-gedreven. Je krijgt wel een inkijkje in de persoon Rosa, de verhouding met haar moeder, stiefvader en alle tienerproblemen, het blijft op persoonlijk niveau wat vlak. Voornamelijk de gebeurtenissen tot het uitbreken van de oorlog, het kampleven en hoe Rosa zich daar staande houdt, worden verteld en geen gruwel wordt gespaard, zonder dat de auteur in de val van ramptoerisme trapt. Het wordt daardoor wat afstandelijk, hoewel ik absoluut begrijp, waarom hiervoor gekozen is. Je groeit niet op samen met de hoofdpersoon, maar krijgt echt de ellende van de oorlog en kampen mee. Dat is een goede zaak, omdat, zoals eerder gezegd, we er te weinig bij stil hebben gestaan of op school hebben meegekregen. Toch is het geen triest boek, want door dit hele verhaal heen, zie je hoe veerkrachtig Rosa is, hoe inventief. Die veerkracht staat voor mij symbool voor die hele generatie die het zo moeilijk heeft gehad— en daarover zweeg.
Ik had graag wat meer willen lezen over de periode na WO II, zowel in Indonesië, als hier in Nederland. Ik snap dat daar niet voor gekozen is, omdat dit zoveel stof tot schrijven geeft dat je daar nog een boek mee kunt vullen. Ik hoop overigens dat Ellen dat gaat doen.
Ellen heeft ook een epiloog opgenomen, waarin ze uit de doeken doet wat er met iedereen is gebeurd in de jaren die volgden, zodat je toch iets daarvan te weten komt.
Kortom: voor iedereen die iets meer wil weten over Indonesië vanaf 1939 tot 1947, zeker nu de generatie die dat allemaal bewust heeft meegemaakt, langzaam verdwijnt en de verhalen stilletjes opdrogen, is dit absoluut aan te raden.
Er wordt op scholen erg weinig aandacht besteedt aan deze tijd, en zeker aan de persoonlijke omstandigheden van de diverse bevolkingsgroepen.
Ellen van Rijn heeft een uitgebreid nawoord, wat ik als eerste heb gelezen. Ze legt uit, waarom ze dit boek schreef en hoe ze het onderzoek heeft aangepakt. Dat vond ik bijzonder nuttig om als eerste te lezen.
Het boek behandelt het leven van Rosa die net voor uitbreken van WO II terug naar Indonesië gaat. Haar leventje wordt helemaal door die oorlog ondersteboven gegooid en ze wordt in diverse kampen opgesloten. Nadat de oorlog is afgelopen, wordt ook de revolutie en de terugkeer naar Nederland aangestipt. Houvast voor de auteur waren de gesprekken en dagboeken van de hoofdpersoon. Je krijgt dus het persoonlijke relaas te lezen en niet een gefingeerd personage, waaraan het verhaal wordt opgehangen.
Ellen heeft een prettige schrijfstijl en het boek leest ondanks de soms zware gebeurtenissen, fijn weg. Het boek is vooral gebeurtenis-gedreven. Je krijgt wel een inkijkje in de persoon Rosa, de verhouding met haar moeder, stiefvader en alle tienerproblemen, het blijft op persoonlijk niveau wat vlak. Voornamelijk de gebeurtenissen tot het uitbreken van de oorlog, het kampleven en hoe Rosa zich daar staande houdt, worden verteld en geen gruwel wordt gespaard, zonder dat de auteur in de val van ramptoerisme trapt. Het wordt daardoor wat afstandelijk, hoewel ik absoluut begrijp, waarom hiervoor gekozen is. Je groeit niet op samen met de hoofdpersoon, maar krijgt echt de ellende van de oorlog en kampen mee. Dat is een goede zaak, omdat, zoals eerder gezegd, we er te weinig bij stil hebben gestaan of op school hebben meegekregen. Toch is het geen triest boek, want door dit hele verhaal heen, zie je hoe veerkrachtig Rosa is, hoe inventief. Die veerkracht staat voor mij symbool voor die hele generatie die het zo moeilijk heeft gehad— en daarover zweeg.
Ik had graag wat meer willen lezen over de periode na WO II, zowel in Indonesië, als hier in Nederland. Ik snap dat daar niet voor gekozen is, omdat dit zoveel stof tot schrijven geeft dat je daar nog een boek mee kunt vullen. Ik hoop overigens dat Ellen dat gaat doen.
Ellen heeft ook een epiloog opgenomen, waarin ze uit de doeken doet wat er met iedereen is gebeurd in de jaren die volgden, zodat je toch iets daarvan te weten komt.
Kortom: voor iedereen die iets meer wil weten over Indonesië vanaf 1939 tot 1947, zeker nu de generatie die dat allemaal bewust heeft meegemaakt, langzaam verdwijnt en de verhalen stilletjes opdrogen, is dit absoluut aan te raden.
1
Reageer op deze recensie
