Verhalenwever

Dhr. Beagle is geen schrijver. Dat merk je aan alles. Hij is een verteller. Een verhalenwever van het zuiverste water. Ik kende zijn werk alleen van horen zeggen. Ik kan niet anders dan in het euforische koortje meezingen.

Ik ga niet vertellen waar het boek over gaat, dat lees je in de beschrijving. Ik kan je wel vertellen wat ik ervan vindt. Komt ie: Gruwelijk leuk.
Kan er niet meer van maken.

Het verhaal kent een goede opbouw, met een (uiteraard) plotwending in het midden. Het schijnbare “grappige” verhaaltje kent een mooie boodschap: jezelf vinden. Weten wat je waard bent. En durven kiezen voor een ander pad.

De draken in het boek spelen uiteraard een grote rol. Ze worden redelijk stereotiep beschreven, zijn echter geen “wijze” dieren, waar je respect voor moet hebben, maar juist ongewenste elementen die toch echt naar het dodenrijk verwezen moeten worden.
De slechterik in het verhaal is slecht, maar wel begrijpelijk slecht. Maar hij blijft slecht. Dat is lekker weglezen.

Taalgebruik: ik las het boek in het Engels en hoewel mijn Engels goed is, heb ik wel een woordenboek nodig voor sommige woorden. Verder is de toon vrij licht, zinnen niet al te ingewikkeld.

En nu komen we bij mijn favoriete punt: humor. Ja. Dat zit erin. Niet in kwinkslagen, of taalgebruik zoals bij de onevenaarbare Terry Pratchett. Het zit hem in de gebeurtenissen, de personages en hoe dat uitgewerkt wordt. Meermalen heb ik zitten grinniken.
Humor in fantasy is broodnodig. Een verhaal wordt anders gortdroog. Daar heb je bij Peter. S. Beagle totaal geen last van. Genieten!