Een middagje heerlijk griezelen

Er wordt weinig urban fantasy in Nederland gescheven. Dark fantasy of horror nog veel minder. Als er dan een boek in die genres komt, duik ik daar gelijk op af. Zo op ook Wendigo. Ik ga niet in op het verhaal, want dat kun je lezen in de beschrijving. Ik ga alleen vertellen wat ik er van vind.

Het speelt zich af in het hier en nu en zelfs in Eindhoven, in ons eigen Nederland! Dat vind ik altijd een groot pluspunt omdat de "eng” factor dan veel meer binnenkomt. Het voelt realistischer en het kan jou zomaar overkomen. Brrr.

Het verhaal is geschreven zoals je dat van een modern horrorverhaal verwacht; snel en met de nodige bloedige scènes. Er wordt gebruik gemaakt van verschillende vertelperspectieven waardoor je gemakkelijker de wereld in komt. Taalgebruik is ook modern: korte, vlotte zinnen die prettig weglezen.

Voor mij was er een minpuntje: doordat het een novelle is, ligt de nadruk erg op het verhaal dat voortraast, niet op de persoonlijke ontwikkeling en de onderlinge verhoudingen tussen de hoofdpersonen. Dat vind ik persoonlijk jammer. Ik vond bijvoorbeeld dat Pjotr iets te snel vrede had met wat Boris overkwam en dat Boris zich te snel neerlegde bij alle ellende. Ook de wendigo zelf, bleef iets te ongrijpbaar, qua drijfveren. Als dat uitgesponnen had kunnen worden, was het boek nagenoeg perfect geweest. Het einde zie je wel aankomen, maar dat is voor mij geen belemmering.

Ik snap de keuzes die de auteur gemaakt heeft m.b.t de verhaallijn. Je moet je als auteur afvragen wat het verhaal dient en omdat het een novelle is, heb je niet de ruimte om helemaal los te gaan en moet je soms snijden waar het pijn doet. Dat doet niets af aan de vertelling op zich, laat dat duidelijk zijn. Het leent zich voor een middagje heerlijk griezelen. Ik zou het zeker niet vlak voor bedtijd lezen…