Lezersrecensie
Een omgekeerd vluchtverhaal.
Via @lskindenjeugd mocht ik “Vandaag komen we niet meer thuis” van Enne Koens lezen voor de leesclub.
Het verhaal gaat over de 10 jarige Mirza, van de een op de andere dag neemt zijn vader hem mee voor een urenlange autoreis op weg naar het onbekende. Mirza wil vooral terug naar huis maar dan blijkt al snel dat er geen weg meer terug is.
Enne Koens schreef een prachtig omgekeerd vluchtverhaal. Vluchten vanuit een veilig land terug naar het land van waar je gevlucht bent. Het overkomt Mirza. Zijn vader neemt hem, door persoonlijke omstandigheden, mee terug naar het land vanwaar hij zelf ooit gevlucht is. Waar Mirza wel eens kwam voor vakantie maar hij zich nooit echt thuis heeft gevoeld.
En nu moet hij zich staande houden in een vreemd land, waar hij de taal niet beheerst en waar hij niemand kent, waar vreemde dieren leven en waar de natuur hem angst aanjaagt.
Al snel sluit Mirza vriendschap met Selin, een meisje uit zijn klas. Tijdens de pauzes op school voetbalt hij met de jongens uit zijn klas. Mirza leert de taal, de gebruiken en past beetje bij beetje in het systeem van zijn nieuwe habitat.
“Ik heb vaak meegemaakt dat dingen die in het begin niet passen, uiteindelijk toch passen”.
Ik legde het boek met een diepe zucht neer. Wat een enorm mooi boek! Enne Koens verstaat de kunst om met mooie rijke taal een verhaal neer te zetten van een modern Nederlands kind dat moet vluchten naar een vreemd land.
Ze schrijft dit boek vlot en beeldend, ze neemt je mee op reis en je voelt de angst en spanning vanaf bladzijde een.
Wat ik enorm knap vind in dit verhaal is dat Enne Koens voor een fictief land heeft gekozen. Ze trekt daardoor het verhaal los van de werkelijke wereld. Koens laat het land tot leven komen door prachtige beschrijvingen van de omgeving, andere gebruiken en rituelen en het vertalen van de “taal” naar het Nederlands. Alsof het zomaar een land ergens in de wereld zou kunnen zijn. Ik vind dat echt heel bijzonder.
Koens beschrijft thema’s als cultuurverschillen, je plekje zoeken in een groep, heimwee en nieuwe vriendschappen sluiten.
“Als je niet wegrent, maar juist recht op je angst af gaat, dan geeft je angst je iets. Een cadeau….”
Een must voor juffen en meesters die te maken krijgen met kinderen die gevlucht zijn maar juist ook voor kinderen die hier nooit bij stil hoeven te staan. Het boek nodigt uit tot gesprek en tot leren over empathie.
Chapeau!
Het verhaal gaat over de 10 jarige Mirza, van de een op de andere dag neemt zijn vader hem mee voor een urenlange autoreis op weg naar het onbekende. Mirza wil vooral terug naar huis maar dan blijkt al snel dat er geen weg meer terug is.
Enne Koens schreef een prachtig omgekeerd vluchtverhaal. Vluchten vanuit een veilig land terug naar het land van waar je gevlucht bent. Het overkomt Mirza. Zijn vader neemt hem, door persoonlijke omstandigheden, mee terug naar het land vanwaar hij zelf ooit gevlucht is. Waar Mirza wel eens kwam voor vakantie maar hij zich nooit echt thuis heeft gevoeld.
En nu moet hij zich staande houden in een vreemd land, waar hij de taal niet beheerst en waar hij niemand kent, waar vreemde dieren leven en waar de natuur hem angst aanjaagt.
Al snel sluit Mirza vriendschap met Selin, een meisje uit zijn klas. Tijdens de pauzes op school voetbalt hij met de jongens uit zijn klas. Mirza leert de taal, de gebruiken en past beetje bij beetje in het systeem van zijn nieuwe habitat.
“Ik heb vaak meegemaakt dat dingen die in het begin niet passen, uiteindelijk toch passen”.
Ik legde het boek met een diepe zucht neer. Wat een enorm mooi boek! Enne Koens verstaat de kunst om met mooie rijke taal een verhaal neer te zetten van een modern Nederlands kind dat moet vluchten naar een vreemd land.
Ze schrijft dit boek vlot en beeldend, ze neemt je mee op reis en je voelt de angst en spanning vanaf bladzijde een.
Wat ik enorm knap vind in dit verhaal is dat Enne Koens voor een fictief land heeft gekozen. Ze trekt daardoor het verhaal los van de werkelijke wereld. Koens laat het land tot leven komen door prachtige beschrijvingen van de omgeving, andere gebruiken en rituelen en het vertalen van de “taal” naar het Nederlands. Alsof het zomaar een land ergens in de wereld zou kunnen zijn. Ik vind dat echt heel bijzonder.
Koens beschrijft thema’s als cultuurverschillen, je plekje zoeken in een groep, heimwee en nieuwe vriendschappen sluiten.
“Als je niet wegrent, maar juist recht op je angst af gaat, dan geeft je angst je iets. Een cadeau….”
Een must voor juffen en meesters die te maken krijgen met kinderen die gevlucht zijn maar juist ook voor kinderen die hier nooit bij stil hoeven te staan. Het boek nodigt uit tot gesprek en tot leren over empathie.
Chapeau!
1
Reageer op deze recensie
