Magisch en een aanrader voor jong en oud

De geheime tuin, geschreven door Frances Hodgson Burnett (1849 - 1924) verscheen voor het eerst begin twintigste eeuw. Het verscheen in meerdere talen en werd verfilmd. Nu is het opnieuw uitgegeven in een versie die is vertaald door Imme Dros.

Mary Lennox leeft in India waar ze wordt opgevoed door haar persoonlijke Ayah, een kinderoppas. Haar ouders kijken niet naar haar om en wanneer er een cholera epidemie uitbreekt en iedereen komt te overlijden, is er in eerste instantie niemand die aan het meisje denkt. Dagen later wordt ze gevonden en naar haar enige oom in Engeland gebracht. Ze kent de man, noch het land en zal zich in het grauwe en koude klimaat moeten zien te redden. Als ze hoort over een geheime tuin wordt dat haar missie en begint er een spannende zoektocht naar de tuin en haar verhaal.

De geheime tuin is een sprookjesachtig verhaal waarbij niet alleen een tuin, maar ook vriendschap en opgroeien centraal staat. In het begin verloopt het verhaal snel. Al gauw komt de schrijfster to the point: Mary verliest haar ouders en vertrekt naar een onbekende oom in Engeland. Het lijkt haar niet erg te raken, behalve dat ze boos is en niet weet hoe ze aardig moet zijn tegen anderen.
Maar gedurende haar tijd in Engeland leert ze vrienden te maken en geduldig te zijn. Van een klein iel meisje, dat boos en bang is, knapt ze op tot een vrolijke springende meid. We zien hoe ze opzoek gaat naar de geheime tuin, hoe ze op ontdekking gaat en in het huis de kamers telt. Maar ook zien we hoe ze geduldig voor de plantjes zorgt en hoe ze geniet van het tuinieren. Burnett heeft veel tijd genomen voor de tuin en het opgroeien van Mary, maar wat mij betreft is het boek net zo'n 30 pagina's te lang. Het duurt uiteindelijk lang voordat het verhaal helemaal is afgerond.

Gelukkig is de schrijfstijl van Burnett erg prettig, of is het de goede vertaling van Imme Dros die zorgt voor een goede leesbaarheid? De gedetailleerde omschrijvingen zorgen ervoor dat je alles levendig voor je ziet: het grote huis, het weer, de tuin die in bloei komt, vriend Dickon met al zijn dieren, Ben Weatherstaff de tuinman die op zijn ladder over de muur heen kijkt. Maar vooral zie je eerst de stampvoetende Mary voor je, die de dienst uit maakt en Colin maant redelijk te doen, terwijl ze zelf ook een verwend standje was en later een vrolijk huppelend meisje dat overal de zon laat schijnen.
Natuurlijk is de sfeer rondom zo'n landgoed anders dan de overvolle wijken waar wij tegenwoordig in leven. De mensen die dag en nacht in de tuin, de bediening of verzorging werken kunnen we ons amper voorstellen. Maar desondanks is het boek erg goed leesbaar en is behalve de setting aan de schrijfstijl niet te merken dat het zich in een andere tijd afspeelt. Imme Dros heeft de tijdsgeest van toen heel goed vast weten te houden, maar heeft ouderwets taalgebruik achterwegen gelaten zonder voor hypermodern taalgebruik te kiezen. Daarmee is deze uitgave van De geheime tuin dus heel goed leesbaar voor kinderen van nu.

De geheime tuin is prachtig en heeft me helemaal gegrepen. De vriendschap die tussen de kinderen én dieren is ontstaan is zo innig en hartverwarmend, ik ben verliefd! Ik vind het mooi om te zien hoe de kinderen elkaar opbeuren en steunen, maar elkaar ook laten groeien. Zowel Mary als Colin maken een enorme groei door. Maar er zijn ook rolletjes weggelegd voor de volwassenen. Ze zijn wel van ondergeschikt belang, de volwassenen staan in dienst staan van de kinderen en zijn niet zo streng en harteloos zijn als ze vaak in verhalen worden afgeschilderd. Dat maakt het eigenlijk wel heel grappig en een fijne plek om op te groeien. Het verhaal is magisch en beeldend geschreven. De geheime tuin is een aanrader voor jong en oud!