veelbelovend maar maakt het niet waar

Het verhaal wordt verteld vanuit drie perspectieven. Libby, net 25 jaar, ontvangt een brief van een notaris dat zij een huis in een rijke buurt heeft geërfd. Haar biologische ouders stierven toen zij tien maanden oud was. Zij is nieuwsgierig en schakelt de hulp in van een journalist om op zoek te gaan naar haar familiegeschiedenis .
Lucy, een dakloze alleenstaande moeder van Marco en Stella, leeft in Frankrijk waar ze viool speelt om te overleven. Ze probeert te sparen om terug te keren naar Engeland met haar kinderen, waar ze opgroeide.
Henry neemt je mee naar zijn jeugd in Chelsea, eind jaren tachtig - begin jaren negentig.

Je ziet als lezer wel vlug de samenhang tussen deze verschillende personages, wie wie is/was in het groter verhaal. Door de korte hoofdstukken, afwisselend tussen het heden verteld door Libby (wat moet ik doen met het huis), Lucy (hoe kom ik veilig terug in Engeland met mijn kinderen) en het verleden verteld door Henry in de ik-vorm (hoe mijn familie ingepalmd werd) en de meeslepende, eenvoudige schrijfstijl is het een aangename leeservaring.
Er zijn heel wat geheimen die langzaamaan onthuld worden, maar helaas vond ik dit niet steeds realistisch en geloofwaardig. De reacties van sommige personages stroken niet met het beeld dat je kreeg van hen in het begin van het boek. Het einde leek me ook maar wat vlug aan elkaar gebreid om de puzzelstukken ineen te laten vallen.
Ik vond het geen thriller, ervoer nauwelijks spanning en dat is wel jammer want het begin was veelbelovend.