mooi verhaal over traumaverwerking

Vanessa Carvin komt aan op een afgelegen Iers eiland en het eerste wat ze doet is haar naam veranderen. De bewoners op het eiland maken kennis met haar onder haar nieuwe naam Willow Hale. Al vlug is duidelijk dat er iets ernstigs is gebeurd waardoor de vrouw de beslissing heeft genomen om Dublin te ontvluchten. Ze neemt haar intrek in een eenvoudige cottage. De vrouw heeft bewust voor dit eiland gekozen om bij zichzelf op zoek te gaan of zij enige schuld treft aan wat er is gebeurd. Wat dat dan precies is, kom je beetje bij beetje te weten. Ze leert enkele bewoners kennen, al probeert ze het contact tot een minimum te houden. Door afstand te nemen van alles en iedereen, hoopt ze om tot bepaalde inzichten te kunnen komen. Door flashbacks reflecteert de vrouw op haar schijnbaar perfecte leven. Ze houdt haar relatie met haar man onder de loep en haar rol als moeder. Door die flashback krijg je telkens iets meer informatie. John Boyne brengt dit geheel zachtjes aan, maar eens het zich ontvouwt, komt het wel hard binnen.

Een verhaal dat draait rond trauma en verwerking, schuld en medeplichtigheid. Het is een enorm aangrijpend verhaal. Een verhaal dat je dwingt om langzaam te lezen, te ontdekken en bij je binnen te laten komen. De schrijver heeft gekozen om dit zonder te veel drama voor te stellen en dwingt de vrouw om onder ogen te zien wat eventueel haar aandeel zou zijn, zonder daar een oordeel over te vellen. De schrijfstijl is eenvoudig, de schrijver legt de focus op het verhaal en de schuldvraag.

Water is het eerste van vier boeken waarin de schrijver de elementen een hoofdrol laat spelen. In Water komt dit zeker tot uiting; de vrouw trekt naar afgelegen eiland en moet het water over, Ze leerde haar man kennen toen hij nog zwemcoach was en ook haar dochters zijn actief in het zwemmen. Ik ben heel benieuwd naar de volgende delen.