Werner toch....

Werner, veertig jaar, leeft een rustig eerder saai bestaan zonder hobby's of vrienden. Hij heeft wel een job, helaas met weinig inhoud of uitdaging en koestert geen ambities om dit te veranderen. Reeds twintig jaar getrouwd met Murielle en samen hebben ze een tienerdochter Roos. Zij brengen ieder jaar de zomermaanden door op de camping in hun caravan. Werner Mans is niet iemand die je gauw in je hart sluit, staat vaak aan de zijlijn, neemt weinig initiatief, het lijkt alsof het leven maar gewoon verder zijn gangetje gaat. Zijn dochter, bijna zeventien, wil samen met haar vriendinnen naar een dancing en papa mag hen brengen. De vrienden die Roos daar leert kennen, brengen de volgende dagen onrust met zich mee op de camping. Werner voelt dat zijn wereld op zijn kop wordt gezet, wil hier wel iets aan veranderen, maar... hoe?

Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Werner, waardoor je ook alleen maar meekrijgt hoe Werner de dingen ziet. Wat overigens heel goed wordt beschreven, je krijgt heel goed mee wat de gebeurtenissen doen met Werner, hoe hij zich voelt, welke emoties het bij hem oproepen. Werner is wat onbehouwen, eerder een sul, weet niet zo goed hoe te reageren, waardoor zijn reacties soms te laat komen, of ergens blijven hangen, niet echt iemand naar hem luistert. Hij hoopt in Bruno, de beheerder van de camping, een klankbord te vinden voor de gebeurtenissen die plaatsvinden op de camping, dat hij kordaat zal optreden. Helaas is Bruno even heldhaftig als Werner...

Na een toch wel hilarisch, maar tof beschreven proloog waarin Werner langsgaat bij een prostituee blijf je als lezer achter met vragen want het is duidelijk dat Werner daar niet met zijn volle 'goesting' was. Waarom zat hij daar? We leren Werner beter kennen en eigenlijk bestaat zijn leven niet meer dan uit een zeer rustig bestaan, zonder zinvolle zaken. De manier waarop de gedachtegang van Werner beschreven wordt, vind ik fantastisch, de sprongen die hij maakt, de vergelijkingen, ... hebben dikwijls een lach op mijn gezicht gebracht. Alhoewel Werner helemaal niet sympathiek overkomt (vaak zelf een beetje creepy) kan ik het wel hebben met zijn gedachtenspinsels. Zo vergelijkt hij zijn dochter met weldoorvoede Monegaskische prinses of boeddha (wat een vader) als één van de vele voorbeelden van gedachten over anderen, terwijl hij zichzelf neerzet als iemand die eigenlijk nauwelijks iets voorstelt. Zijn gedachten op de gebeurtenissen stemmen heel vaak niet overeen met hoe hij dan handelt. Het is alsof hij iets wil zijn, maar dan ook weer niet.
Je kan het gevoel hebben dat het verhaal wat verderkabbelt, maar er komt vanalles voorbij en je vraagt je af waar het verhaal naartoe gaat en net op dat moment neemt het een andere wending. Door een aantal gebeurtenissen zit er ineens wat spanning verweven in het verhaal en je bent benieuwd wat dit met Werner zal doen.

De schrijfstijl is heel beeldend, je waant je echt op de camping, de auteur weet je ondanks het onsympathieke hoofdpersonage toch mee te krijgen in het verhaal van Werner, maar ook de scènes of de omgeving worden heel mooi beschreven. Mooi taalgebruik, hier en daar wat humor, een hoofdpersonage met een hoek af en een einde die je niet ziet aankomen. Niet alle zaken krijgen een sluitend antwoord, maar dat ervaar ik niet als een gemis omdat dat ook niet de hoofdzaak is. Mooi !