Eigenwijze roman

Francesca Giannone is een Italiaanse schrijfster die met haar debuutroman meteen een enorme indruk heeft gemaakt. La portalettere, zoals het boek oorspronkelijk heet, werd in Italië een bestseller en veroverde al snel ook het buitenland. Giannone liet zich inspireren door haar overgrootmoeder, wat het verhaal een warme, persoonlijke ondertoon geeft. Ze weet hoe ze het verleden moet laten leven zonder het stoffig te maken.

Het boek neemt je mee naar het zonovergoten zuiden van Italië, waar Anna (een eigenzinnige vrouw uit het noorden) haar leven opnieuw probeert vorm te geven in het dorp Lizzanello. Ze is geen typische heldin: ze draagt broeken, spreekt haar mening uit en laat zich niet in een hokje duwen. Tegen de stroom in wordt ze de eerste vrouwelijke postbode van het dorp. Wat ik mooi vond, is hoe Anna niet alleen brieven bezorgt, maar ook hoop, roddels en verbondenheid. Ze is als een menselijke draad tussen de dorpsbewoners, en je voelt hoe ze langzaam haar plek verovert al blijft ze voor velen ‘de vreemdelinge’.
Wat me raakte, was de subtiele spanning tussen Anna en haar zwager Antonio. Hun band is complex, teder en nooit plat romantisch. De drie tijdzones waarin het verhaal zich afspeelt zorgen voor een gelaagde opbouw, al vond ik de sprongen soms wat abrupt.

Giannone schrijft vlot, zonder poespas, maar met genoeg flair om je in het verhaal te trekken. Haar stijl is toegankelijk en sfeervol, ideaal voor een lange leesavond met thee en dekentje.
Anna is een krachtig personage, maar niet altijd even makkelijk om van te houden. En dat is juist haar charme. Ze is koppig, scherp en soms ronduit bot, maar daardoor voelt ze echt. Antonio is een stille favoriet: gevoelig, intelligent en loyaal.

De brievenbezorgster van Puglia is een warme, eigenwijze roman over een vrouw die haar plek opeist in een wereld die haar liever klein houdt met zon, strijd en een vleugje melancholie.