Chaotische schrijfstijl

Drie uur gaat over een terreuraanslag/gijzeling die gehouden wordt op een school. Het verhaal heeft zeker een interessante inhoud. Het is niet meteen duidelijk wat er aan de hand is en wie een aandeel heeft. Langzaam aan wordt dit meer en meer duidelijk.

De schrijfstijl vind ik er matig aangezien het verhaal steeds afwisselt tussen de verschillende hoofdpersonages. Dit maakt het moeilijk om te lezen. Over wie gaat het nu? Wie was dit weer? Doordat elk personage relatief kort aan bod komt voel ik ook weinig bonding met de personages. Bij Rafi wordt wel zijn voorgeschiedenis weergegeven. Bij andere kort of niet. Ook stoorde het mij dat een bepaald personage steeds opnieuw wordt benoemd als een ‘narcistische psychopaat’. Het was bijna onnodig om dit personage een naam te geven aangezien hij toch steeds op deze manier benoemd werd. Ook de passages in het theater zijn minder boeiend om te lezen. Deze verhaallijn is geen toegevoegde waarde aan het boek.

Doordat er veel personages aan bod komen is het wel interessant om zo’n gebeurtenis te beleven vanuit verschillende perspectieven. Hoe beleeft een moeder dit? De recherche? Studenten?...

Op zich een boeiend en spannend verhaal. Jammer van de schrijfstijl die eerder chaotisch en verwarrend was.