Weinig tijgerstrepen

The Tiger’s Daughter is het debuut van de Porto Ricaanse schrijfster K Arsenault Rivera. Op haar derde verjaardag verhuist Rivera naar de Verenigde Staten waar ze opgroeit tot een 'geeky' dame met een groot hart voor fantasy. Haar debuut belooft een fantasyverhaal te zijn met Japanse/Mongolische invloeden. Sinds de eerste proefexemplaren van the Tiger’s Daughter verschenen is er reeds heel wat controverse geweest rond het boek. Vooral lezers die bekend zijn met de Chinese, Japanse en Mongolische cultuur hebben het erg moeilijk met de (foutieve) representatie in het verhaal. Het argument dat er weinig effectief onderzoek naar deze culturen is gedaan, alvorens het verhaal te schrijven blijft het boek achtervolgen. Als niet-Aziatische lezer zal je deze incorrectheden niet snel opmerken en is deze Oosterse setting net verfrissend binnen het fantasygenre.

The Tiger’s Daughter vertelt het verhaal van toekomstige keizerin Shizuka en krijgsvrouw Shefali. Opgebouwd als een lange liefdesbrief van Shefali aan haar keizerin vertelt zij het verhaal van hoe ze elkaar hebben leren kennen tot het ogenblik dat hun wegen terug van elkaar scheiden decennia later. Deze brieffragmenten worden afgewisseld met korte hoofdstukjes, waarin de keizerin centraal staat terwijl ze deze brief aan het lezen is.

En daar knelt ook meteen het schoentje voor the Tiger’s Daughter, want het briefconcept werkt voor dit verhaal niet. Er wordt namelijk veel tijd besteed aan het uitleggen van culturen, tradities, beroepen, politieke structuren en beschrijvingen van landschappen. Heel veel informatie die op de lezer afkomt en die gekunsteld aanvoelt, gezien Shizuka, voor wie de brief bestemd is, opgroeide in deze samenleving. Zij was aanwezig bij alle gebeurtenissen die opgerakeld worden en heeft dus alle achtergrondinformatie niet nodig. Jij als lezer echter wel en daarom is de balans in het verhaal ver te zoeken.

Het is duidelijk dat Rivera heel wat tijd heeft besteed aan de setting van haar verhaal. Hierdoor gaat de effectieve plot echter verloren. De flaptekst belooft gevechten tegen demonen en een hoog fantasygehalte. De aanwezigheid van magische krachten en het vechten tegen demonen beperkt zich echter tot een absoluut minimum. Een à twee scenes actie en magische elementen op 526 pagina’s is aan de magere kant voor een verhaal dat zich binnen het fantasygenre wil plaatsen. The Tiger’s Daughter voelt meer aan als een romantisch verhaal, waar enkele fantasyelementen aan werd toegevoegd. Het verhaal kabbelt rustig door, zonder echt hoogtepunten te kennen. En tóch blijf je als lezer geboeid lezen door de manier waarop Rivera haar fantasiewereld tot leven brengt. The Tiger’s Daughter is in een vloeiende, beeldende stijl geschreven en dankzij de korte hoofdstukjes vlieg je doorheen de pagina’s. Daarmee bevat The Tiger’s Daughter wel degelijk potentieel onder de minder geslaagde uitvoering.

Het tweede deel, The Phoenix Empress, werd ondertussen aangekondigd. Hopelijk slaagt Rivera erin om hier meer de focus te leggen op de plot, nu lezers geen introductie meer nodig hebben tot de wereld. Ondanks de matige uitvoering van dit debuut verdient Rivera zeker een tweede kans.