Geen dertien in een dozijn verhaal

Hou je van dikke boeken, dan zit je met deze pil gebakken. Je wordt in dit intrigerende boek meegenomen in een mysterieuze, wonderlijke wereld die geen sprookje is, maar ook niet helemaal een Young Adult.

Ophelia is een merkwaardige jongedame. Ze woont op de ark Anima en kan door spiegels reizen. Ook kan ze met haar handen voorwerpen lezen. Dat is de reden dat ze altijd handschoenen draagt. Het leven op Anima bevalt haar prima tot ze plotseling, tot haar grote schrik, wordt uitgehuwelijkt aan een voor haar totaal onbekende en moet verhuizen naar de Pool. Uit de archieven kan Ophelia niet goed opmaken wat voor plek de Pool is, maar er is geen ruimte om tegen te sputteren. Alles is geregeld en weldra wordt Ophelia door haar echtgenoot in spe opgehaald. Samen met een tante, die als chaperonne fungeert, wordt ze naar de Pool gevlogen. Eenmaal daar aangekomen begrijpt Ophelia al snel dat niets is wat het lijkt. De bewoners van de Pool zijn vreemde snuiters en zoals Ophelia betaamt, gaat ze illegaal op onderzoek uit. Dat komt haar duur te staan. Weldra bevindt ze zich in een web van intriges in een bizarre wereld waar ze niet vandaan kan.

Past niet in het perfecte plaatje:
Zodra je het verhaal induikt bevindt je je meteen in een mysterieuze, wonderlijke wereld waar iedereen zijn of haar eigen associaties bij heeft. Het is geen sprookje, maar eigenlijk ook geen fantasy. De Spiegelpassante laat zich lastig indelen, wat erg verfrissend én zeker verrassend is. Dit geldt ook voor de hoofdpersoon, Ophelia. Met haar unieke persoonlijkheid (lees: eigengereidheid) strijkt ze veel mensen tegen de haren in. Maar ze blijft zichzelf. Het is meteen duidelijk dat ze niet past in het perfecte plaatje. Je houdt van haar of je houdt niet van haar.

Van de hak op de tak:
Het eerste boek in De Spiegelpassante-serie is een hele kluif, dat moet gezegd worden. Er gebeurt veel en alles wordt uit en te na besproken. Soms is dat wat teveel van het goede en had het allemaal best wat minder gemogen. Om nu te zeggen dat het her en der saai wordt, is overdreven. Maar op een gegeven moment is het voor jou als lezer wel duidelijk dat de bewoners van de Pool stuk voor stuk zo gek als een deur zijn. En dat Ophelia als speelbal fungeert.

Buiten dat steekt het verhaal goed in elkaar en houdt het de aandacht vast. De schrijfstijl is soms wat stroef, maar dat kan ook aan de vertaling liggen. Vooral in het begin van het boek valt het erg op. Van de hak op de tak waan je je in een kinderboek (wat het niet is), dan weer lijkt het op een Young Adult (waar je het boek waarschijnlijk in de schap in de boekhandel kunt vinden). Toch dekt dat de lading ook niet helemaal. Deze wirwar van schrijfstijlen is soms verwarrend, wat niet ten goede komt aan het geheel.

Onvoorspelbare spelers in een wespennest:
Het verhaal van De IJzige Verloofde is niet oppervlakkig, net als de personages. We leren ze naar mate het verhaal vordert steeds beter kennen, inclusief wat hen drijft. Ze zijn onvoorspelbaar en steeds broeit dat onderhuidse gevoel dat er iets niet klopt. Echter, aan het eind van het boek aangekomen ben je nog niet veel wijzer. Het is duidelijk dat Ophelia zich in een wespennest bevindt.

Een bijzonder boek:
Hoe intrigerend dit eerste deel ook is, als je niet van dikke boeken houdt, kan het zijn dat je er een beetje tegen opziet als deel twee nog zo’n reus wordt. Maar wat voor de één een argument kan zijn om hier te stoppen, is voor de ander juist datgene wat maakt dat je niet kunt wachten om het volgende deel ter hand te nemen. Een ding is zeker, De Spiegelpassante 1 – De IJzige Verloofde is geen dertien in een dozijn verhaal.

De cover mag overigens niet onvermeld blijven. Hij is prachtig en spreekt werkelijk tot de verbeelding!