Een bevlogen verhaal

In Mijn jaren bij de politie geeft ex-politievrouw Ellie Lust de lezer een inkijk in haar carrière, die ruim dertig jaar duurde. Ze maakte alles mee in Amsterdam: ze vocht met inbrekers, zat achter overvallers aan en was vaak als eerste ter plaatse bij persoonlijke drama’s, afrekeningen en dodelijke ongevallen.  

Ze deelt herinneringen aan de politieschool en haar eerste diensten op straat, maar staat ook uitgebreid stil bij de oprichting van Roze in Blauw en de bewustwording van homo-emancipatie die daarmee samenging. Hier en daar grijpt ze terug op haar jeugd; de band met haar ouders en zus en haar coming-out. Ze vertelt wat voor impact haar werk op haar heeft gehad en hoe het haar gevormd heeft. Dit alles op een no-nonsense manier en met humor. In dit boek gaan gesloten deuren open en krijgt de lezer een bijzondere inkijk in het leven van een politieagente.  

Ellie Lust is inmiddels een graag geziene televisiepersoonlijkheid. Ze was tot 2018 politieagente en was als woordvoerder voor de politie Amsterdam regelmatig te zien in het programma Opsporing verzocht. Sinds dat jaar presenteert ze het televisieprogramma Ellie op patrouille, waarin ze met politiemensen in ander landen meedraait.  

Lust is een politievrouw in hart en nieren, zoals ze zelf verkondigt in het voorwoord, en maakt hiermee een vliegende start. Al in die eerste paar zinnen straalt de bevlogenheid van deze vrouw van de pagina’s af. Mede door de recht-voor-zijn-raap vertelstijl en onderkoelde humor die ook in de rest van het boek terug te vinden is, is dit een prettig leesbaar en toegankelijke biografie. De schrijfster geeft de lezer een fascinerende inkijk die erg verrassend, maar vooral ook verhelderend is. Het persoonlijk verslag is aangrijpend; zo krijgt de lezer krijgt gebeurtenissen uit eigen hand voorgeschoteld, die bij tijd en wijle erg heftig zijn.  

De passie voor het vak spat evenals de spanning van de pagina’s af. Lust blijft in haar verhalen erg nuchter en beschrijft de gebeurtenissen weliswaar met verve, maar kan daarna de lezer ook heel goed wijzen op de kwetsbaarheid van haar persoon en van haar collega’s. Ze is eerlijk in haar relaas en vertelt hoe ze groeide bij alles wat ze meemaakte. Hoe ze bijna het bijltje erbij neer gooide maar hoe ze toch de draad weer oppakte en verder ging.  

Ze doet een boekje open over technische vooruitgang, etnisch profileren, haar geaardheid en haar strijd voor homo-acceptatie. Op dat laatste heeft Lust haar persoonlijke stempel gedrukt. Ze stond aan het begin van Roze in Blauw en hoe de politie Amsterdam zich liet zien bij de Pride. Wat een enthousiasme, trots en loyaliteit spreidt deze vrouw tentoon. Ze blijft in alles diplomatiek, maar zeker niet oppervlakkig.  

Ze haalt in haar boek verschillende quotes aan die voor haar als inspiratiebron dienen. Geen van allen zullen ze de lezer onberoerd laten, vooral deze:  

‘Waar recht tot onrecht wordt, wordt verzet tot plicht.’  

Ondanks haar vertrek bij de politie voelt Ellie Lust zich nog altijd politievrouw en sluit ze het boek af met bijna onsterfelijke woorden:  

‘Ik ben Ellie van de politie. Over en uit.’