" Zolang je naar boven blijft kijken komt alles goed ... "

In gevangenschap hebben ze alleen elkaar nog ...

Als Singapore in 1942 in handen valt van Japan, smokkelt de Engelse muzikant Norah Chambers haar achtjarige dochter de stad uit en gaat ze aan boord van het koopvaardijschip de Vyner Brooke. Ook Nesta James, een Australische verpleegkundige, stapt aan boord. Enkele dagen later wordt het schip midden op zee gebombardeerd.

Norah en Nesta weten wonder boven wonder de kust van het door Japan bezette Indonesië te bereiken, om vervolgens terecht te komen in het beruchte interneringskamp Palembang op Sumatra. De vrouwen hebben jarenlang alleen elkaar om zich aan vast te houden, maar blijven manieren vinden om hoop te houden.

Ik heb ze tot nu toe allemaal gelezen, de oorlogsverhalen van Heather Morris maar het was deze keer nieuw voor mij dat het zich buiten Europa afspeelde. De gruwel die we kennen uit het concentratiekamp Auschwitz komt meer aan bod als het over WO II gaat. Dus ik zat op geschiedenisles bij Heather Morris en leerde heel wat bij over de aanval van de Japanners op Malakka en Singapore, die Britse koloniën waren.

Wie er ook bij waren daar in Singapore zijn zuster Nesta James en de muzikante Norah Chambers. Nadat Norah, met lood in haar schoenen, haar dochtertje Sally liet vertrekken met haar zus stapt ze zelf enkele dagen later aan boord van de Vyner Brooke. Ook zuster Nesta James, een Australisch verpleegkundige probeert te vluchten. Het denkbare scenario waarvoor ze zoveel hebben geoefend en waarop ze is getraind gebeurt ... het schip wordt gebombardeerd.

Heather Morris haar boeken ademen research. Ze heeft een onwijs uitgebreide kennis van de donkerste pagina's uit onze geschiedenis en heeft toegang tot de verhalen van slachtoffers , die de verschillende oorlogen hebben gemaakt. Mensen die ons intussen verlaten hebben maar die in '40-"45 hun leven riskeerden met een flinter dun sprankeltje hoop.

Norah en Nesta zijn "The leading ladies" van het interneringskamp, samen met de andere verpleegsters en enkele hulpvaardige vrouwen beginnen ze aan hun stille gevecht om te overleven. Ze vinden troost in muziek maar bovenal in elkaar, ze zorgen alsof hun opsluiting één lange shift is en staan steeds paraat om honger, ziekte, sterven aan te vechten.

Er ontstaat een warme gemeenschap vrouwen die hun krachten bundelen tot ze gered worden door de Aussies. Soms las het naar mijn inziens een beetje te romantisch en beschaafd terwijl ik er zeker van ben dat er ook veel haat en rivaliteit onder de krijgsgevangenen heerste. De groep vrouwen spraken ook hun eisen uit tegenover de kampleiders, wat meestal wel goed uitpakte. Ook dat vond ik een beetje te simplistisch voorgesteld. Ik daarentegen zou hen liever uit de weg gaan en niet opvallen.

Het boek heeft een prachtige cover gekregen waarop ondanks het prikkeldraad toch ook het exotische wordt weergegeven. Zolang je naar boven blijft kijken komt alles goed zei een dappere vrouw ...

Ik ben blij dat zowel Norah als Nesta herenigd werden met hun geliefden,  collega's en ze ondanks deze donkere schaduw op hun leven nog wat van hun toekomst konden maken.

Bedankt voor het recensie exemplaar @harpercollins