Lezersrecensie
Het had wat kunnen zijn maar het werd een taaie brok ...
Bijna zeventig jaar na de Tweede Wereldoorlog krijgt de Française Irène de opdracht om de duizenden voorwerpen die in de bevrijde kampen gevonden zijn, terug te geven aan de eigenaren of hun nabestaanden. De spullen lagen al die tijd opgeslagen in het archief van het documentatiecentrum waar ze werkt. Maar waar moet ze beginnen? Ze kiest een oude pop, een medaillon en een geborduurde zakdoek... Elk voorwerp met een eigen verhaal.
Toen de uitgeverij een oproep deed reageerde ik meteen en ja hoor ik mocht dit boek vooruitlezen.
Irène werkt al een hele tijd bij het International Tracing Service, een documentatiecentrum in Arolsen - Duitsland over Nazi slachtoffers, als haar meerdere haar voor een nieuwe opdracht inschakelt.
Het intrigeerde mij altijd al ... Wat is er gebeurd met alle spullen die de gedeporteerden op de perrons gedwongen moesten achterlaten en de dingen met emotionele waarde die hen werden afgepakt aan de poorten van de hel? Irène is een van de vele onderzoekers die de eigenaren of overgebleven familie opspoort. Ze zoekt gevangenen via hun kampnummer of op naam doorheen de registers en archieven in de hoop op het eind van de rit het knuffeltje, een medaillon en een geborduurde zakdoek terug te kunnen geven aan wie het toekomt.
Hoewel het boek een zware periode uit de geschiedenis behandelt kwam het verhaal helaas nooit erg pakkend op mij over. De stukken over de zoektocht naar de herkomst van de voorwerpen hadden heel wat potentie maar door de weinig meeslepende schrijfwijze vond ik het eerlijk gezegd een taai boek om door te komen. Ik moest mij door de hoofdstukken worstelen want het boek verloor onderweg veel van zijn aantrekkingskracht.
Jammer want het concept sprak echt wel tot de verbeelding, de verhalen achter de achtergelaten knuffel van een kind die gescheiden werd van zijn ouders ... Het had een grotere impact kunnen hebben op de lezer. Ik miste een emotionele warme vertelling die bij oorlogsromans past en vraag me af waarom de auteur niet koos voor een meer verhalende vorm.
Bedankt Ambo Anthos voor het digitale recensie exemplaar.
Toen de uitgeverij een oproep deed reageerde ik meteen en ja hoor ik mocht dit boek vooruitlezen.
Irène werkt al een hele tijd bij het International Tracing Service, een documentatiecentrum in Arolsen - Duitsland over Nazi slachtoffers, als haar meerdere haar voor een nieuwe opdracht inschakelt.
Het intrigeerde mij altijd al ... Wat is er gebeurd met alle spullen die de gedeporteerden op de perrons gedwongen moesten achterlaten en de dingen met emotionele waarde die hen werden afgepakt aan de poorten van de hel? Irène is een van de vele onderzoekers die de eigenaren of overgebleven familie opspoort. Ze zoekt gevangenen via hun kampnummer of op naam doorheen de registers en archieven in de hoop op het eind van de rit het knuffeltje, een medaillon en een geborduurde zakdoek terug te kunnen geven aan wie het toekomt.
Hoewel het boek een zware periode uit de geschiedenis behandelt kwam het verhaal helaas nooit erg pakkend op mij over. De stukken over de zoektocht naar de herkomst van de voorwerpen hadden heel wat potentie maar door de weinig meeslepende schrijfwijze vond ik het eerlijk gezegd een taai boek om door te komen. Ik moest mij door de hoofdstukken worstelen want het boek verloor onderweg veel van zijn aantrekkingskracht.
Jammer want het concept sprak echt wel tot de verbeelding, de verhalen achter de achtergelaten knuffel van een kind die gescheiden werd van zijn ouders ... Het had een grotere impact kunnen hebben op de lezer. Ik miste een emotionele warme vertelling die bij oorlogsromans past en vraag me af waarom de auteur niet koos voor een meer verhalende vorm.
Bedankt Ambo Anthos voor het digitale recensie exemplaar.
1
Reageer op deze recensie
