Indrukwekkende naturalistische roman

Naturalistische roman over het tragische leven van Marie in een achterbuurt van een Vlaamse stad. Levendig en beeldend beschreven, wel wat voorspelbaar. De idealen die het jonge Marie nog heeft, bescheiden als ze zijn, worden al vroeg geknakt door het geweld in een milieu van kanslozen waarin alleen het recht van de sterkste (de man, de baas, het gezag) geldt. De laatste scène van het boek is hemeltergend pijnlijk.

‘Haar geluk was verwoest; elke dag, elke gebeurtenis stortte voor haar een nieuwe druppel, in de reeds zó boordevolle schaal van ‘s levens bitterheid.’

‘Driemaal per week, de maandag, de donderdag en de zaterdag mochten de arme lui van Brakel aan de deuren van enkele rijke huizen aalmoezen gaan ontvangen. ‘Schooien’ noemden de burgers dat; maar voor hen, de rampzaligen, die het deden, was het ‘vragen’. In een kudde, een dertigtal, meestal vrouwen, kwamen zij langzaam door de straten gegaan en bleven, gebeden prevelend, hier en daar voor deuren stilstaan. Het was een akelige, terneergedrukte stoet.’