Veel woorden, weinig actie

Veel telling, weinig showing. De auteur heeft een aangename toon maar besteed die vooral aan het vertellen wat er gebeurd is en aan de gedachten van de personages daarover. Redeneringen, overwegingen, woorden, woorden, woorden, terwijl de thematiek eigenlijk heel beperkt is: wat is echte liefde? Trouw samenblijven met je partner ook al moet je daar een deel van jezelf voor verloochenen, of vrij blijven en alleen kortstondige relaties hebben die je beëindigd zodra ze beginnen te knellen? Daarover 200 bladzijden volschrijven is al een hele kunst maar kan mij niet geboeid houden. Pluspunt van het boek is wel dat het echt fictie is en niet het zoveelste egodocument dat als roman verkocht wordt. Grootste bezwaar is het voortdurend wisselen van perspectief, head-hopping, zelfs binnen een alinea of midden in een dialoog. Het zet mij als lezer herhaaldelijk op het verkeerde been. Wisselen binnen een scene kan echt niet en is ook niet nodig. Ander groot bezwaar is dat heel veel achteraf verteld wordt, in de voltooid verleden tijd, in plaats in het hier en nu, direct. Hiermee verdwijnt alle actie uit het verhaal dat op zichzelf toch al nauwelijks een spanningsboog heeft. Als er een enkele keer echt iets concreets in het hier en nu plaatsvindt, zoals wanneer dochter Krista per ongeluk de telefoon van haar moeder pakt ipv haar eigen, wordt het meteen spannend. Echt bijzonder is het taalgebruik ook niet, geen pakkende beschrijvingen of treffende beeldspraak, het blijft bij abstracte, soms bijna therapeutische redeneringen.