Veel beginnersfouten, helaas

Jammer dat een debuterende auteur door zijn uitgever en (geestelijk of fysiek afwezige?) redacteur zo onvoorbereid voor de leeuwen gegooid wordt. Want wat bevat dit boek een beginnersfouten! Allereerst is er het, toegegeven niet eenvoudige, aspect van het vertelperspectief. De auteur vertelt het verhaal in de hij vorm maar wisselt voortdurend van rol: soms is hij de alwetende verteller, dan weer zit hij in het hoofd van een van de personages. Dit noemt men wel headhopping en het leidt tot verwarring en soms ook tot lachwekkende passages, zoals wanneer de inbreker mijmert over hoe hij inbreker is geworden en het dan halverwege heeft over de inbreker, alsof hij dat zelf niet is. De auteur was even vergeten waar hij was en is weer de alwetende verteller uit gaan hangen. Ook leidt dit gespring tot allerlei onlogische, onmogelijke situaties zoals wanneer het Id, de snackbarhouder, opvalt dat de inbreker het kleingeld uit het huis van de oude man in zijn hand heeft. Dat kan Id helemaal niet weten, net zomin als het feit dat zijn klant een inbreker is. Van dit soort fouten zijn er voorbeelden te over.

Een tweede heel irritant kenmerk van het proza van Buurman is het voortdurend wisselen tussen onvoltooid en voltooid verleden tijd, vaak zelfs binnen een zin. Blijf bij een van de twee svp! De onvoltooid verleden tijd verdient in principe de voorkeur want dan zit je als lezer in de handeling en is het spannender. De auteur springt echter steeds weer uit die handeling door over te gaan op de voltooid verleden tijd waarbij je als lezer op afstand staat en terugkijkt naar een handeling die al afgerond is. Voorbeeld: ‘Zijn telefoon vertelde hem ... maar hij had op een verlaten erf gestaan.’ Moet zijn: hij stond op een verlaten erf. Volkomen onnodig en een beetje redacteur had de auteur hier natuurlijk op moeten wijzen.

Ten derde staan er nogal wat typisch beginnersproza in het boek, zinnen die elke beginnende schrijver produceert en, als het goed is snel afleert. Die kans heeft Peter Buurman van zichzelf, zijn uitgever en redacteur kennelijk niet gekregen. Een zin als ‘... hij moest iets doen met de vlaag bezorgdheid die door hem heen ging’ of ‘Het besef landde zwaar op zijn borst’ of ‘De herinneringen eraan maakten hem op een of andere manier warm’ of ‘De schrik was als elektriciteit door zijn lichaam getrokken’ horen in een professioneel gepubliceerd boek niet thuis.

Halverwege het boek ben ik gestopt, bij de passage waarin het personage Floor (in een heel saai stuk) om 1:07 uit bed stapt, naar de keuken gaat om thee te zetten (eerst water koken) en deze mijmerend en naar buiten kijkend op te drinken, om tot mij grote verbazing om 1:08 alweer in bed te liggen en de wekker te horen afgaan. Hoe kan dat? Als er aan boek zo weinig aandacht is besteed, besteed ik er ook geen aandacht meer aan, het spijt mij zeer.