Sfeervol maar slordig

De verhalen zijn erg sfeervol en Slauerhoff schrijft krachtig en beeldend maar jemig wat is hij een sloddervos. Personages worden geïntroduceerd als hij en krijgen pas veel later een naam, meestal plompverloren waardoor de lexer zich afvraagt Is dit de hij van het begin? Het meest extreem gebeurt dit in het laatste verhaal waarin het pas op driekwart duidelijk wordt dat Bruce de hoofdpersoon is, de hij die in het begin de haven observeert. In dit verhaal verspringt de schrijver ook vrolijk van perspectief, van het gezichtspunt van het ene naar dat van een ander personage binnen een scène. Ook op andere manieren creëert Slauerhoff verwarring, bijvoorbeeld als hij zegt ‘X liep naar buiten’ dan verwacht ik dat X daarna dus buiten is. Maar nee, niet bij deze auteur, X is nog steeds binnen. Deze slordigheden maken het lezen van deze verhalen er niet makkelijker op. Jammer.
Het eerste verhaal is het minste van de bundel, een nogal obligate, voorspelbare fabel. Larios is het beste, het is lyrisch, bijna een gedicht of lied.