Show don’t tell in de praktijk

Erg wisselend van kwaliteit. Sommige stukken zijn niet meer dan schetsen, zonder ontwikkeling en redelijk voorspelbare afloop. Andere gaan dieper en dan komt de sterkste kant van de auteur naar boven: geholpen door het gebruik van korte zinnen weet ze te tonen in plaats van te beschrijven. In een paar woorden weet ze een treffend beeld en bijbehorende sfeer op te roepen:
“Parasols zweven boven plastic tafeltjes.”
“Zijn linkerachterpoot sleept hij als een lastig kind achter zich aan.”
“Oude hobby’s in vale tweedjasjes.” (over stoffige mannen in het archief)
“Zijn mond is groot en zijn zinnen zijn vol.”
“Alsof ze een kever vermorzelde drukte ze vervolgens haar sigaret uit...”
“... haar armen slap langs haar lijf, twee doelloze leden die zo vaak misgrepen.”
De thematiek is wel wat eenzijdig: eenzame, al dan niet verlaten vrouwen bevolken alle verhalen. De eerste twee verhalen zijn sterk, daarna wisselen oppervlakkige en betere verhalen elkaar af. Absoluut hoogtepunt vormt voor mij het verhaal ‘De wolf beweegt niet meer’. Waarom sommige verhalen met een kleine letter beginnen is mij een raadsel: aanstellerij wat mij betreft.