Grimmige roman

"Ze terug te voeren tot het respect voor kracht, voor de daad, voor re-a-lis-me, dat vereist dat alle zinsbegoochelaars, alle dwepers gewoon worden weggevaagd, al die handelingsonbekwame figuren die zich laf verstoppen 'voor de echte dagorders van het leven', die weigeren in te zien dat het leven een strijd is die winnaars en verliezers kent, en die onderuitgezakt in de leugenachtige dampen van hun illusies over de veiligheid van de slappelingen, met hun zachte kussentjes 'elke frisse bries' willen smoren. Geen spieren maar vetrollen en huidkwabben, geen gespierde lichamen, maar slapte en weekheid, geen heldere blik, maar loensogen van bekrompen zelfzucht, kortom, geen realiteitsbesef maar suikerzoete luchtspiegelingen!" (p. 381)
Ziedaar het credo van mevrouw Eszter, de kwaadaardige en naar macht zuchtende vrouw die een sleutelrol speelt in deze indrukwekkende, maar bittere, grimmige, donkere roman. Een vreemd circus dat met het lichaam van een reuzenwalvis de stad inpalmt, als een paard van Troje. Een kunstzinnige mijnheer Eszter, oud-directeur van de muziekschool en zijn vriend Valuska, de dromer, dichter, kunstenaar die steeds naar boven kijkt. Zij dwalen rond in een duister geworden wereld, verliezen zich in een labyrint. Oorlog, geweld, macht - meteen denk je aan de beelden die nu te zien zijn over de oorlog in Oekraïne. De vernietigende macht van het communisme is nooit ver te zoeken bij Krasznahorkai...

Dit is een monument van een roman, maar... je moet er een serieuze inspanning voor doen. Makkelijk lezen is het niet, deze literatuur. Hele lange zinnen en tussenzinnen: er is bijna geen adempauze: het is als één lange, adembenemende tocht door de bezette stad. Maar lees gewoon door, laat je bedwelmen, meevoeren door de woorden en je wordt vaak verrast... De laatste zeven bladzijden heb ik toch bijna overgeslagen (maar ik ga niet spoilen waarom...)

Een groot auteur die véél te vertellen heeft.