"Harde, gure wind die nooit zal luwen..."

Op een bepaalde dag krijgt Damian, een straathoekwerker, telefoon van zijn zus Tess. Hun moeder kan niet meer alleen wonen: zij komt haar bij Damian thuis brengen. Plots verandert het leven van Damian: hij staat nu frontaal tegenover zijn nogal kordate, bazige moeder. Hierdoor gaat zijn relatie met zijn vriendin op de achtergrond te staan. Damian beseft dat hij keuzes moet maken. Hij kan niet anders dan voor zijn moeder kiezen, zij is als "harde wind, gure wind die nooit zal luwen en voor altijd door hem heen zal blijven gieren alsof hij uit niets dan kieren en gaten bestaat." Damian werkt met probleemjongeren en doet zijn job met overgave en toewijding. Hij is een spons die alles in zich opneemt, maar zijn empathisch vermogen speelt hem ook parten: is hij ook tot handelen, tot daden bereid? Kan hij keuzes maken? De keuze voor zijn moeder? Of voor zijn vriendin? Voor zijn broer Tom, de kunstenaar die als junkie leeft? Wie is hij eigenlijk, welke persoon schuilt er écht in hem?

"Al dat goeddoen, al dat medeleven dat hij weet op te brengen, altijd maar weer, wat is dat waard als hij onder het dons van dat begrip harder is dan wie minder scrupules heeft om voor zichzelf op te komen? Zijn de sociale inborst en empathie als het erop aankomt niets dan leugens waarmee hij anderen maar het meest nog zichzelf voor de gek houdt? " (p. 256/257)

Een heel mooi, wijs geschreven roman. Over de liefde (en soms haat) voor een moeder. Over hoe ver je kan gaan in je engageren voor de anderen. Over de vraag wie je eigenlijk écht wel bent en welk masker je draagt in je omgang met anderen. Ook een mooie en vlotte taal, heel knap ook met die wind die altijd maar waait. Een verrassend en emotioneel einde. Ook soms gebruik van "slang", maar geeft het een meer realistisch beeld, ik vind dat oké. Soms ook wat echte "Hollands" woordgebruik, waar je als Vlaamse lezer wat vreemd van opkijkt. Maar ik lees zeker nog wel een roman van deze auteur, het heeft me bekoord!