Waar gedicht is, is wit het stilst

In deze bundel prachtige poëzie zwemt de dichter in zijn "septemberzee", een laat seizoen om te zwemmen en om zich te herinneren en na te denken over afscheid nemen. Want daar gaat het vooral over hier. De gedichten zijn vaak autobiografisch, zeker als je verneemt dat Otten lijdt aan een hartziekte, een operatie moet ondergaan en beseft dat er hem een beperkte toebedeelde tijd rest om te leven. "Met zonder hen/sprak dokter M/ (hij wees twee spruiten aan)/met zonder hen houdt alles op, maar wat is op/ dacht ik, als ik mijn toebedeelde tijd kan steken in verdwenen zijn?"

In enkele gedichten neem Otten ook afscheid van vrienden. Eén van de mooiste van deze "in memoria" is dat voor de componist Reinbert De Leeuw.

Stilte voor het einde, afscheid nemen. Het lijkt allemaal erg zwaar in deze poëzie. Toch gaat er een sterke troost en mildheid uit van deze gedichten.

Hopelijk is dat niet Otten's laatste poëzie, en komen er nog mooie bundels.

Ik las de bundel na het lezen van een artikel in het de Poëziekrant, nr. 1 jaargang 2025. Een verhelderend artikel, waar je veel aan hebt om deze gedichten wat te doorgronden.