Vermakelijk

Beste RR. (Een Grunbergboekenadept)
Je antwoordde "Lees 'Figuranten'", op mijn vraag met welk boek ik Arno Grunberg moest beginnen lezen. Een goed advies! Ik vond het leuk. het is grappig, het is de vaardigheid van Grunberg om verveling op een vrolijk makende manier op te schrijven.

Het is een van de boeken over verliezers, - ik las iemand zei dat Tirza een keerpunt is: het boek is wat serieuzer en rustiger in schrijfstijl - dus het is goed dat ik tenminste een van deze eerdere werken heb gelezen Voordat ik in Tirza begin.
Knap geschreven!
Figuranten is zeer vermakelijk! Dat een rondhangjongerenboek zo kan blijven boeien.(Ewald, vriend Broccoli, zijn Argentijnse vriendin Elvira drinken, geven B's vaders geld uit in restaurants, blijven zichzelf vertellen dat ze het op het toneel gaan maken, zonder dat ze over talent in die richting beschikken) Al denk ik niet dat de personages zich vervelen, ze denken hun doel te gaan bereiken) Ik heb meer gelezen over dit fenomeen, maar Arnon doet dit wel heel goed. Steeds nèt weer andere situaties met personages die misschien op Ewald Stieg na typetjes zijn. Al moet ik zeggen dat Broccoli wel onverwacht trouw naar de zieke huisoppasser gaat.
Om houvast te hebben vergeleek ik het met: Titaantjes, Het Puttertje ( als de hoofdpersoon met de 'dominantere vriend, die hem in de steek laat' is hangen ze ook rond), Murikami (in de zin van: ik zie de schrijver Stukje Voor Stukje erbij Verzinnen Hoe het nu weer Verder Moet, op welke andere manier kan ik het nietsdoen van de personages boeiend voortzetten voor de lezer?). Het is ook slapstick: Die scène op de wc's met de dronken vader.. en verder, de hysterische moeder die koffers volpropt met bestek. Het heeft ook wel wat weg van een roadmovie, maar dan bijna op één plaats.
Natuurlijk is er ook de levensfase van Ewald, verlangen en vriendschap, zich afhankelijk opstellen en ìets proberen. Een groot deel van het boek bestaat uit stukjes levendige dialogen, onderbroken door korte beschrijvingen en reflecties van ik-persoon Ewald.
Er is afwisseling van een scène minutieus beschrijven en in een zinnetje een heel verhaal vertellen. Zoals: (parafrase) 'Het zou bij èèn keer seks hebben met Elvira blijven.'
Hier en daar wat filosofie:
'Er is niets dat zo goed en grondig verpest kan worden als verlangen. Niet dat het verdwijnt. Het wordt zelfs steeds belangrijker, maar datgene waarnaar je verlangt wordt steeds onbelangrijker. ' (p 143)

Het vierde deel vond ik het minst, wanneer Elivira vertelt over haar leven in Argentinië (wat een beetje een stijl- of tijdsbreuk is) en waar ze mw B. bezoeken. Gelukkig is het laatste deel weer grappig. Aan het einde, soort epiloog die aansluit bij de proloog, is alleen Ewald erin geslaagd een gelukkig leven te krijgen, zijn eigen geld te verdienen. De anderen zijn verdwenen, dood of ongelukkige verliezers.