Vlucht in de natuur

“De havik slaat met haar gestreepte vleugels, de scherpe uiteinden van haar donkergepunte slagpennen doorklieven de lucht, haar veren staan overeind als de woeste pennenzee van een geïrriteerd stekelvarken. Twee enorme ogen. Mijn hart siddert.”

Een heel persoonlijk relaas van de schrijfster die plotseling haar vader verliest. In haar verdriet wendt ze zich tot haar levenslange passie voor roofvogels, en besluit een havik te treinen. Ze zondert zich af en verliest zich in een bijna symbiose met de wilde, eigenzinnige vogel. Tegelijkertijd raakt ze gefascineerd door T.H. White - de schrijver die bekend is van zijn boeken over koning Arthur. Een gekwelde man die net als zij een havik treinde in een poging de wereld te ontvluchten.

Maar het verlies laat zich niet zomaar verdrukken, en de natuur - hoe prachtig ook - kan niet alles genezen. Uiteindelijk moet Helen ruimte maken voor haar verdriet. Het resultaat is een prachtig boek over rouw, depressie en liefde voor de natuur. Vol lyrisch proza en poëtische zinnen. Een werk dat mij ontroerde, troostte en uiteindelijk hoop gaf. Heel mooi!

“Een havik vrij laten vliegen is altijd beangstigend. De kracht of zwakte van de banden zal dan blijken. En het is extra lastig als je geen vertrouwen meer hebt in de wereld en je hart aan gruzelementen ligt.”