Een somber verhaal

Ernest Claes is een Vlaamse auteur. Hij werd vooral bekend door zijn boek De Witte, een streekroman over een belhamel. Hij schreef ook boeken onder het pseudoniem G Van Hasselt.

Het boek Namen 1914 schreef hij vanuit zijn eigen ervaringen tijdens de eerste Wereldoorlog.

Het dagboek start op de Steenweg in Namen. Van daar uit volgen we Ernest door de loopgraven, door zijn verwondingen en krijgsgevangenschap. Niets wordt verbloemd. Alles wordt verteld zoals het daadwerkelijk is gebeurd. Alles samen een somber verhaal.

Ernest bouwde zijn verhaal zodanig op dat ik echt gekluisterd bleef aan het boek. Doordat hij het in de ik-vorm geschreven heeft, had ik soms het idee dat ik naast Ernest liep in de loopgraven.

Alhoewel al die details toch wat vertragend werken tijdens het leesproces. Ik moest soms de tijd nemen om alles in me op te nemen zodat de gebeurtenis volledig begrepen kon worden. Het gebruik van lange zinnen was hem ook niet vreemd.

De gebeurtenissen blijven vlot na elkaar komen en het verhaal valt op geen enkel moment stil. De beschrijvingen zijn soms wel cru opgesteld.

Quote pg36
Hij huilt, een rauw schrijnend huilen van de vreselijke pijn, met niets menselijk meer in de klank, en het lijkt meer op het kermen van een ter dood gewonde hond.

Het slot bracht geen verrassingen meer, maar is voor mij geen afsluiting van het verhaal. Er wordt zeer duidelijk gemaakt dat er nog gebeurtenissen zullen volgen na dit verhaal.

Conclusie
Dit boek brengt gebeurtenissen uit de Eerste wereldoorlog op een eerlijke, rauwe manier. Je wordt meegesleept doorheen het boek, maar moet het nu en dan eens aan de kant leggen om alles even in te laten werken.