Een klein verhaal

‘Tussen Twee Werelden’ gaat over de vijftigjarige Leo, die nog rouwt om het verlies van zijn vrouw. Zijn dochter Nina staat op het punt om naar het buitenland te vertrekken voor haar studie. Door toedoen van Nina besluit Leo de zorg van de achtjarige Martino op zich te nemen. Martino is een gevoelige, autistische jongen. Leo besluit om samen met Martino het drukke Milaan te verlaten en naar een afgelegen huis in de Piëmontese Alpen te verhuizen. Hier komen zij nader tot elkaar en vinden ze rust.

Dit is geen groots en meeslepend verhaal. Het is een klein verhaal waar de ontwikkeling van twee mensen centraal staat: die van Leo en Martino. Faggiani heeft levensechte personages van deze twee mensen gemaakt.

Het verhaal is geschreven in de eerste persoon vanuit het perspectief van Leo. Door dit vertelperspectief voel je je als lezer erg betrokken bij Leo. Het is alsof hij een goede vriend van je is, die zijn levensverhaal aan je vertelt. Het zou interessant geweest zijn om ook het verhaal vanuit Martino’s perspectief mee te krijgen, om te lezen wat er in zíjn hoofd omgaat, hoe hij de verandering van het leven in de stad naar het leven in de bergen ervaart. Dit komt onvoldoende uit de verf.

Het is duidelijk dat Faggiani zich heeft verdiept in autisme. Al voordat het woord ‘Asperger’ is gevallen, is voor de oplettende lezer duidelijk dat Martino autisme zou kunnen hebben. Heel subtiel beschrijft hij het gedrag van Martino: "... hij wiegde slechts wat heen en weer, terwijl hij zijn handen bewoog ten teken van misgenoegen." "Ze had hem het liefst op schoot genomen en haar handen om zijn middel gelegd, maar dat zou hij niet op prijs stellen." "Hij had rasechte woedeaanvallen en kon zich koppig verzetten..." "... leert hij zelfs onder dwang nog geen gedicht van drie regels uit zijn hoofd, maar kent hij wel de naam en positie van de sterrenbeelden".

Faggiani schrijft mooie, poëtische zinnen en heeft een beschrijvende stijl waarmee hij een bepaalde sfeer weet te creëren. Daarbij valt op dat de sfeer in het begin van het boek volkomen anders is dan die op het einde. Op het einde is de rust van het leven in de bergen voelbaar, terwijl in het begin van het boek de hectiek en irritatie van het leven in de stad merkbaar is.

Het boek doet aan ‘De Acht Bergen’ van Paolo Cognetti denken. Zelfs de cover van ‘Tussen Twee Werelden’ vertoont grote gelijkenissen met de cover van ‘De Acht Bergen’. Toch kunnen de beschrijvingen van de natuur en de bergen van Faggiani niet tippen aan die van Cognetti.