Lezersrecensie
Web van intense gevoelens
Procida (Italië), 1941-1943. Arturo Gerace is 14 en woont op Procida, een eiland dichtbij Capri en Ischia in de Baai van Napels. Met zijn hond Immacolatella trekt hij het eiland rond of vaart hij op zee in zijn eigen bootje. Naar school gaat hij niet; hij leerde lezen uit de boeken die hem thuis omringen. In die bibliotheek vindt hij heel wat wijsheid! Zijn overige kennis heeft hij van zijn vader, Wilhelm, die hij verafgoodt. Maar die is er meer niet dan wel. Zijn moeder verloor hij reeds kort na zijn geboorte. Silvestro, de “voeder” die hem grootbracht, verdween eveneens al jaren geleden uit zijn leven. Zo bleef Immacolatella – met die mooie ogen - het enige vrouwelijke wezen in zijn nabijheid. Tot ook die de geest gaf…
Op zichzelf aangewezen, steunend op zijn boekenwijsheid en met zijn vader als alwetend voorbeeld, stelt Arturo zijn “Code van Absolute Waarheid” samen, 6 belangrijke geboden waarin autoriteit, moed en dapperheid centraal staan. En moederliefde, want voor haar bewaart hij een bijzonder plaatsje in zijn hart. Lafheid, verraad of godsgeloof zijn volgens de “Code” verwerpelijk.
Op een dag komt Wilhelm thuis met Nunziata. Zij is 16 en Wilhelms bruid. In versleten kleren meert ze aan op het eiland. Uit haar koffer haalt ze tal van vrome afbeeldingen en geeft ze een plaats rond haar bed. In haar ogen ziet Arturo iets dat hem doet denken aan Immacolatella . Wat betekent de komst van Nunziata in het leven van de knaap? Zal zij een goede stiefmoeder worden? Kan Arturo haar in zijn hart sluiten?
Elk van het drietal Arturo, Wilhelm en Nunziata is even bijzonder als mysterieus. Rondom hen komt de roman tot ontwikkeling. Hiermee schreef Elsa Morante (Rome 1912 - aldaar 1985) het verhaal van Arturo, waarin ze het vertelstandpunt inneemt van de oudere Arturo, die vanuit het “nu” (1) zijn “herinneringen aan een jongen” - zoals de ondertitel op p. 7 weergeeft – optekent. Een geschiedenis waarin Morante de lezer gul laat genieten van de schoonheid en de idylle van het eiland, waarin ze de mysteries en geheimen draadje voor draadje ontrafelt, en waarin ze de lezer als geen ander meetrekt in een web van intense gevoelens. Heftige passages, vertederende fragmenten en levendige dialogen brengen een waaier van emoties met zich mee…. Allemaal vervat in mooie, beeldenrijke zinnen vol van originele en treffende vergelijkingen.
Deze vertelling is bijzonder goed uitgewerkt, dynamisch en veelomvattend. Als lezer doe je er goed aan om de aandacht scherp te houden. Elk woord heeft betekenis; een schijnbaar onooglijk detail kan van belang zijn om de plot te vatten. Met subtiele flash-forwards scherpt Morante de nieuwsgierigheid meermaals aan. Je zou blijven lezen… Deze topschrijfster maakte er een puntgaaf verhaal van dat nog lang nazindert. Mij bezorgde ze een 5*-leeservaring.
(1) Niet later dan 1957, wanneer de Italiaanse versie van het boek verschenen is.
*****
Toegevoegd aan mijn lijst "Italië": literatuur van Italiaanse auteurs of van niet-Italiaanse schrijvers waarin Italië een belangrijke rol speelt.
Op zichzelf aangewezen, steunend op zijn boekenwijsheid en met zijn vader als alwetend voorbeeld, stelt Arturo zijn “Code van Absolute Waarheid” samen, 6 belangrijke geboden waarin autoriteit, moed en dapperheid centraal staan. En moederliefde, want voor haar bewaart hij een bijzonder plaatsje in zijn hart. Lafheid, verraad of godsgeloof zijn volgens de “Code” verwerpelijk.
Op een dag komt Wilhelm thuis met Nunziata. Zij is 16 en Wilhelms bruid. In versleten kleren meert ze aan op het eiland. Uit haar koffer haalt ze tal van vrome afbeeldingen en geeft ze een plaats rond haar bed. In haar ogen ziet Arturo iets dat hem doet denken aan Immacolatella . Wat betekent de komst van Nunziata in het leven van de knaap? Zal zij een goede stiefmoeder worden? Kan Arturo haar in zijn hart sluiten?
Elk van het drietal Arturo, Wilhelm en Nunziata is even bijzonder als mysterieus. Rondom hen komt de roman tot ontwikkeling. Hiermee schreef Elsa Morante (Rome 1912 - aldaar 1985) het verhaal van Arturo, waarin ze het vertelstandpunt inneemt van de oudere Arturo, die vanuit het “nu” (1) zijn “herinneringen aan een jongen” - zoals de ondertitel op p. 7 weergeeft – optekent. Een geschiedenis waarin Morante de lezer gul laat genieten van de schoonheid en de idylle van het eiland, waarin ze de mysteries en geheimen draadje voor draadje ontrafelt, en waarin ze de lezer als geen ander meetrekt in een web van intense gevoelens. Heftige passages, vertederende fragmenten en levendige dialogen brengen een waaier van emoties met zich mee…. Allemaal vervat in mooie, beeldenrijke zinnen vol van originele en treffende vergelijkingen.
Deze vertelling is bijzonder goed uitgewerkt, dynamisch en veelomvattend. Als lezer doe je er goed aan om de aandacht scherp te houden. Elk woord heeft betekenis; een schijnbaar onooglijk detail kan van belang zijn om de plot te vatten. Met subtiele flash-forwards scherpt Morante de nieuwsgierigheid meermaals aan. Je zou blijven lezen… Deze topschrijfster maakte er een puntgaaf verhaal van dat nog lang nazindert. Mij bezorgde ze een 5*-leeservaring.
(1) Niet later dan 1957, wanneer de Italiaanse versie van het boek verschenen is.
*****
Toegevoegd aan mijn lijst "Italië": literatuur van Italiaanse auteurs of van niet-Italiaanse schrijvers waarin Italië een belangrijke rol speelt.
1
Reageer op deze recensie
