Een ontroerend sprookje over vriendschap

Even mijn ogen droog wrijven, want ik heb het boek uit en het einde ontroerde me diep.
Zo eindigt dus een intense vriendschap, een liefde vol opofferingen voor elkaar.

Maar daarvoor moet je je wel door een heel dik boek heen worstelen, aanvankelijk een hele opgave.
Als je in het boek begint denk je dat je verdwaald bent in een boek van de Tachtigers. Lodewijk van Deyssel kan er nog een puntje aan zuigen. Echt ieder zelfstandig naamwoord krijgt een uitgebreide omschrijving, die er niet om liegt. Als het hele boek zo zou zijn, was ik er niet doorgekomen, terwijl ik toch gek ben op die Tachtigers.

Dus zet vooral door, want gaandeweg word je een onweerstaanbaar sprookje ingezogen, dat je maar moeilijk weg kunt leggen.
Je gaat op reis met de hoofdpersonen Elias en Magnus. En wat een rijkdom aan zinnen, gedachten en beschrijvingen weet Splinter Chabot je hiermee voor te leggen. Herhaaldelijk herlees je een zin om de bijzondere inhoud te bevatten.

Het boek, bestaande uit korte hoofstukken, is opgebouwd uit essentiële delen van die reis, allemaal met een Hoofdletter, Het Dorp, Het Bos, Het Klooster, De Stad, Het Woud, De Berg en De Zon. Een kerndeel vind ik persoonlijk Het Klooster, waarin Het Geloof een flinke veeg uit de pan krijgt en die ruimte in de hemel wordt besproken.

De reis wordt gemaakt op initiatief van Magnus. Het doel hiervan wordt maar sporadisch aangetikt, maar naar het einde wel steeds duidelijker.
Het verhaal wordt verteld vanuit Elias, waar ik Splinter zelf in denk te herkennen. Hij geeft je dus de motieven aan, want Magnus is niet zo spraakzaam.
Magnus lijdt aan het leven, een niet prettige jeugd, een vroeg gestorven vader, een hoofd vol niet te beheersen zwarte gedachten die in zijn schedel heen en weer kaatsen. Zij gaan moeizaam op weg naar dat einddoel, waarin Elias hem zal begeleiden, een zelfverkozen dood. Magnus hoopt op die manier bevrijd te worden van de demonen in zijn hoofd. Hierdoor zullen de vrienden uiteindelijk worden gescheiden. En omdat je ze zo op de huid volgt, doet dat pijn.

Als in een roes lees je hoofdstuk na hoofdstuk, totdat het eindpunt is gehaald en dan volgt de ontroering.
Wat een prachtig boek heeft Splinter Chabot hiermee geschreven.

Tenslotte nog iets over de uitvoering van het boek. Je krijgt zo'n mooi boek in handen!
Gebonden, met een leeslint en een gemarmerde binnenkant en ook nog eens een stofomslag. Dat wil je toch helemaal niet lezen als e-book? Je mist de pure schoonheid van een boek.