Ja, David is sterk als een leeuw!

Mijn eerste goede voornemen van dit jaar was Sterk Als Een Leeuw van David Samwel uitlezen en wel in één ruk.
Al in oktober heb ik het boek aangeschaft, iets weerhield mij er van, er in te beginnen. Kwam het door het thema “anorexia nervosa?
Maar ik was wel heel nieuwsgierig naar de inhoud en zijn schrijver. Ik volg hem op Instagram en zie en hoor daar hoe hij het land door gaat om te worden geïnterviewd over dit boek in boekhandels, samen met zijn vriend, de schrijver Thomas Olde Heuvelt.
En dan begin ik er in. Het aandoenlijk lieve jongensportretje op de voorkant kijkt me aan.
Het begint al heel sterk met de beschrijving van de vondst van een kind op de trappen van een tempel in Thailand en het pakt je beet, want schrijven kan deze man. Daarna het leven in een weeshuis en het ophalen door zijn adoptieouders. Dit alles uit een verre herinnering.
Al snel maak je sprongen in de tijd, die goed van elkaar zijn te onderscheiden door uiteraard de datum erboven, maar ook door een ander lettertype.
Het blijkt niet alleen een beschrijving te zijn van een leven, maar het zijn ook dagboekfragmenten uit de latere tijd. Al op bladzijde 10 word je geconfronteerd met zijn grootste probleem, zijn eetstoornis en niets word je bespaard.
Het is zo knap hoe je mee wordt gevoerd in een leven, waar het kind en later de jongeman niets weet van zijn achtergrond, één grote leegte die hem meer en meer in zijn greep krijgt.
Om dan toch op iets houvast te krijgen in zijn leven ontwikkelt zich de anorexia nervosa. Je gaat met hem door alle onzekerheden en dieptepunten van die ziekte.
Gelukkig heeft hij de goede mensen om zich heen, die veel van hem houden, zoals zijn partner Thomas, zijn ouders en een stel begripvolle hulpverleners. Deze hebben het met hem behoorlijk zwaar, maar benaderen hem op de goede manier. Ze laten hem zijn eigen weg uit proberen, hoe pijnlijk dit ook is voor iedereen.
Een van de meest aangrijpende momenten in dit boek vind ik zelf zijn eerste bezoek aan het weeshuis. Hij zit daar en er kijkt een vrouw naar binnen, die eigenlijk niet durft binnen te komen en dan toch naast hem gaat zitten en hem woordenloos aanraakt. Het blijkt zijn vaste verzorger te zijn, die hem heeft begeleid bij het eerste contact met zijn adoptieouders. “Alleen iemand die je heeft gekend als kind en voor je heeft gezorgd kan zoiets doen”. Tranen in mijn ogen, zo mooi en aangrijpend geschreven.
Er staan nog veel meer prachtige stukken in, die je stuk voor stuk wil onthouden. Hij beschrijft het allemaal zo intens, hij spaart zichzelf niet.
En dan telkens weer die leegte vol vragen, wie heeft mij vastgehouden, wie heeft naar me gelachen, wie heeft me daar op die trappen neergelegd?
Een gevolg daarvan is, dat hij zich op geen enkele plek echt thuis voelt. Hij wil steeds ergens anders zijn. Gelukkig zijn de mensen om hem heen welvarend genoeg om hem mee te nemen van de ene mooie plek naar de ander. Een luxe die niet iedereen in die omstandigheden zal hebben, denk ik dan wel.
Heel blij werd ik, dat hij uiteindelijk zichzelf weet te bevrijden van de demon van zijn ziekte, maar dat ging zeker niet vanzelf. En altijd blijft dat spook op de loer liggen, zoals hij al aangeeft in de epiloog.
Het is, zoals hij zelf zegt, geen handleiding hoe om te gaan met deze ziekte. Voor iedereen is de aanleiding anders. Bij David heeft vooral meegespeeld de leegte die ontstaan is door de vraag Wie ben ik? Hij heeft het op deze manier gedaan en ik ben heel blij voor hem, dat hij dit boek heeft kunnen schrijven. Het heeft louterend gewerkt.