Ingekaderd

De Hollandse Sophie gaat studeren in Amerika. Nog voordat ze goed en wel gesetteld is raakt ze al in contact met Liam. Liam is een populaire sports jock, en wel de aanjager van zijn vrienden groep. Het is allerminst een fijne ontmoeting. Hij lijkt er plezier in te hebben om een ander en zeker een nieuweling die ook nog uit Nederland komt, in de zeik te nemen. Sophie wordt dan ook vanaf dag één het mikpunt van pesterijen. Maar gelukkig is Sophie niet op haar mondje gevallen en kan verbaal best op tegen Liam. En dat lijkt hij alleen maar leuk te vinden. Toch is er iets in Liam waar Sophie doorheen prikt. Ze komt er achter dat hij namelijk ook best heel aardig kan zijn, maar zodra zijn vrienden weer in de buurt zijn gaat het gelijk weer mis. Sophie is vastbesloten om de Liam achter dat masker te leren kennen, maar dat is nog niet zo eenvoudig.......

Oooo, Liam..... Liam, Liam, Liam........ Wat heb ik een hoop gevoeld bij Liam. Uiteraard vond ik hem echt niet leuk met zijn pest gedrag. Dat moge duidelijk zijn. Maar Suzanne Pruim weet het voor elkaar te krijgen dat we uiteindelijk toch sympathie voor hem gaan krijgen. Want dat Liam zo geworden is, is natuurlijk niet zomaar. Liam heeft zo zijn eigen verhaal en dat is zeker niet rooskleurig. Hij speelt elke dag een toneelstukje en is dat zo gewend dat hij niet beter weet. Maar Sophie, met haar Hollandse nuchterheid doorziet zijn toneelstukje en wil heel graag de echte Liam leren kennen. En Liam is niet ongevoelig voor de doortastendheid van Sophie. Op de één of andere manier vertrouwd hij haar en laat af en toe zijn ware ik zien.  Liam heeft zich een jas aangemeten en kan zich niet zo gemakkelijk van die jas ontdoen. De jas heeft hem namelijk al die tijd gepast en beschermt. Maar als je al zo lang jezelf op een bepaalde manier presenteert, is het zo hardnekkig dat je er ook niet makkelijk vanaf komt. En dat ervaart Sophie maar al te goed. Maar Sophie is lief en heel erg geduldig en weet precies de juiste dingen te zeggen tegen Liam. Hij heeft haar zo nodig. Het gaat dus behoorlijk traag tussen de twee, met veel back and forth, maar het is heel erg mooi geschreven. Suzanne heeft een hele heldere schrijfstijl en het boek leest lekker weg. Ik heb het boek met plezier gelezen, maar ook met enige afschuw, daar ga ik verder niets over vertellen, dan moet je het boek zelf lezen. Het boek eindigt met een kleine cliffhanger, dus ik kijk nu al uit naar het volgende boek en ik ben benieuwd hoe het Liam en Sophie verder vergaat en welke obstakels ze nog meer tegen komen. Voor de liefhebbers van Maxton hall is deze ook zeer aan te raden.