De romantiek van het nomadenbestaan

Heel zintuigelijk en bloemrijk is de taal van de Iraanse Sholeh Rezazadeh in haar tweede roman. Origineel ook omdat ze de onstuimige rivier Aras opvoert als ik-verteller. De rivier observeert en intervenieert in het leven van de nomadengemeenschap die woont langs haar oevers. Ze heeft een bijzondere band met Saray, een jonge vrouw in de gemeenschap. De schrijfster brengt een sterk contrast aan tussen het harmonieuze leven van de nomaden, in lijn met de seizoenen en met gebruik van natuurlijke hulpbronnen, en het leven van Alma, die vanuit Amsterdam op bezoek gaat bij de gemeenschap omdat het leven in de stad haar teveel wordt. Hier krijgt de romantiek van het nomadenleven wel een beetje te veel gewicht en gaat de nostalgie met de schrijfster op de loop. Aan het eind krijgt het boek nog een verrassende wending maar toch kon het geheel mij niet overtuigen.