Een leven op wielen

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Ik was erg benieuwd naar dit verhaal en doordat Claudia ons al eerder benaderd had, maar we toen gewoon de tijd niet hadden, was ik erg blij dat ze nu nogmaals contact opnam. De korte inhoud maakt meteen nieuwsgierig. Het klinkt bijna als waargebeurd, ook al is het een roman. Ik begin enthousiast te lezen. In het begin is het verhaal even wat verwarrend doordat het verhaal dan heel erg in de tijd springt en ook nog eens vanuit verschillende personages verteld wordt. Echter, na het ongeluk wordt dit een stuk beter en is het verhaal veel beter te volgen. Ik snap de tijdswisselingen wel heel goed, om de personages meer body te geven en dit is ook echt nodig voor het verhaal. Dus het is in het begin even door de verwarring heen kijken en doorlezen.

De schrijfstijl is eenvoudig en toegankelijk. Het leest makkelijk en hierdoor is het verhaal, na het enigszins verwarrende begin dan ook heel goed te volgen. Hierdoor begrijp ik waarom er aangegeven wordt dat dit boek voor Young adult lezers is, echter denk ik dat er daarvoor iets te veel personages aan het woord komen. Ik denk dat dan de focus toch iets meer op 1 of 2 personages gelegd had moeten worden. Nu vind ik het toch echt meer een roman voor volwassenen.

Het boek is dik en ik heb nooit problemen met een boek met veel pagina’s, maar ik merkte dat dit me bij ‘Een leven op wielen’ op een bepaald moment tegen begon te staan. Ik vind persoonlijk dat er iets te veel verteld wordt. Ik denk dat een goede redacteur hier nog een hoop uit weggestreept had. Soms is het beter om dingen niet te vertellen en ook iets aan de verbeelding van de lezer over te laten. Die mogelijkheid was er nu namelijk niet. Alles werd uitgebreid uitgekauwd. Dit had wat mij betreft soms wel beknopter gemogen. Dit zou waarschijnlijk ook het verhaal ten goede gekomen zijn. Als je als lezer zelf nog iets te raden hebt, kun je je eigen fantasie aansporen wat je zinnen prikkelt.

Wat ik wel erg knap van Stinne vind, is dat ze niet alleen het verhaal van Mathijs belicht, maar bijvoorbeeld ook van Eddie, de broer van Mathijs. Normaal gesproken ligt de focus altijd op diegene die de aandoening heeft, maar ook zijn omgeving moet leren omgaan met deze verandering. En dat heeft Stinne heel mooi verwerkt in het boek.

Doordat er meerdere personen betrokken waren bij het ongeluk, kom je ook verschillende onderwerpen tegen. Naast het heftige onderwerp van de dwarslaesie komen er meer heftige onderwerpen aan bod, zoals zelfmoord, depressie, geweld binnen een relatie/gezin. Aan de ene kant denk ik dat het wellicht wat veel is, voor één verhaal, aan de andere kant, past het perfect in het verhaal en zijn de meeste dingen terug te herleiden naar het ongeluk of de gevolgen hiervan, daarom vind ik het wel passend.

‘Een leven op wielen’ is het debuut van Claudia Stinne en hiermee laat ze duidelijk zien dat ze weet waar ze over schrijft en dat ze zeer zeker potentie heeft. Soms zal ze ‘less is more’ toe kunnen passen om de lezer ook nog wat te raden te laten, echter door meteen een niet voor de handliggend onderwerp te kiezen bewijst Stinne ook dat ze lef heeft en een goed verhaal weet op te schrijven. Ik ben benieuwd naar nieuw werk van haar hand.