Hoopvol, ontroerend, shockerend: wat een boek!

Kippenvel had ik, toen ik de laatste pagina van "Albatros", de nieuwste van Yorick Goldewijk, gelezen had.
Een boek dat resoneert en meteen met een binnenkopper start: Abel wordt op een dag wakker en moet tot zijn ontsteltenis vaststellen dat iedereen rondom hem veranderd is in een dier. Wabliefteru? Oh jawel: zijn mama is een hert geworden en zijn papa een hond. Kafka's "Verwandlung/Metamorfose", maar dan omgekeerd dus, zei mijn lief toen ik pas in het boek begonnen was en hem vertelde waarom het boek me meteen bij de lurven greep.

Wanhopig gaat Abel op zoek naar soortgenoten, want het kan toch niet zijn dat hij de enige mens is die overgebleven is? Een knipperlicht en walkietalkie in de supermarkt leiden hem naar Kat. Een pittige dame die haar naam alle eer aan doet: ze is misantroop en is allesbehalve sympathiek wanneer Abel haar de eerste keer ontmoet.

Ook Abel is op zijn hoede. Kat is immers een noordelinge, hij een zuiderling, en beide landsdelen liggen al veel te lang in oorlog met elkaar. Een mottige oorlog, eentje die alle vertrouwen in de mensheid weggeslagen heeft. De link met de actualiteit is helaas prangend.

Het is aandoenlijk en aangrijpend om te lezen hoe beide verloren zielen tot mekaar gedoemd zijn, hoe ze elkaar haten, hoe ze tot mekaar komen.
Kat zoekt een compagnon de route om naar zee te trekken, op zoek naar overgebleven mensen. Aarzelend en stuntelend leren Abel en Kat elkaar ontdekken en hun vooroordelen overwinnen.Want als er één ding duidelijk is dan is het wel dit: van oorlog komt nooit iets goeds.

Dit boek is nodig, dit boek is hoopvol, dit boek doet iets met je. Literatuur die je boos maakt, die je troost, die verwarmt. Ik denk dat Yorick Goldewijk opnieuw een boek geschreven heeft waar de wereld nood aan had. Fenomenaal!