Verbluffend proza over de schoonheid van veelzeggendheid

Het werk van Claire Keegan werd me de laatste tijd zo vaak aangeraden, dat mijn nieuwsgierigheid behoorlijk geprikkeld was. Deze Ierse schrijfster won met "Pleegkind" in 2009 de grootse internationale prijs voor een verhaal.

Slechts 86 pagina's beslaat het verhaal, maar daarin evoceert Keagan met een uitgepuurde taal de kleine grote wereld van een meisje dat door haar vader tijdelijk bij pleegouders wordt gedropt, omdat haar ouders verzuipen in de wereld. Haar pleegouders doen niets bijzonders, er gebeurt, zouden mijn leerlingen zeggen, amper iets in het verhaal, en toch. Toch schuilt er in die schijnbare alledaagse saaiheid zoveel schoonheid.

Keagans schrijfstijl is bijzonder krachtig: één zin roept meteen een heel verzwegen hoofdstuk op. Dat moet je kunnen als auteur: in de suggestie meerdere onuitgesproken verhalen vertellen. Verbluffend proza waarin de veelzeggendheid van de juiste woordkeuze magistraal gedemonstreerd wordt.