Lugubere setting, sterke schrijfstijl, misschien net iets te magere verhaallijn

Een getroubleerde rechercheur die nog steeds in de knoop zit omwille van een traumatische gebeurtenissen uit het verleden, een afgelegen locatie die nog dreigender wordt door een sneeuwstorm, een paar lugubere moorden die de gemoederen ophitsen: 3 ingrediënten voor een razendspannende 'literaire thriller', zoals dat dan genoemd wordt.
Met haar debuut "Het sanatorium" wist Sarah Pearse een hoop lezers te bekoren. Ze schrijft dan ook ongemeen spannend, strooit met cliffhangers en mysterieuze gebeurtenissen, verleidt/misleidt de lezer door steeds weer een ander personage verdacht te maken. Kortom: er valt absoluut niets op te merken aan haar schrijfstijl: het lijkt soms zelfs een beetje alsof ik een handleiding 'thriller schrijven' kon afvinken.
Iets meer moeite had ik met het verhaal zelf: de setting van een sanatorium is een geniale vondst, maar ik had daar precies wat meer over willen weten, dat had naar mijn gevoel nog wat meer uitgewerkt kunnen worden. En wanneer op het einde alle puzzelstukjes bij elkaar vallen, vond ik sommige verhaallijnen wat mager uitvallen.
Maar! Mijn eindoordeel is desalniettemin positief: hoewel ik niet echt een thriller-liefhebber ben, kon ik dit boek toch niet opzij leggen en wilde ik gulzig verder lezen. En die onverwachte twist op het einde: goede marketingtruc om ons nieuwsgierig te maken naar deel 2!