Breekbaar verhaal over zoekende zielen

'Weet je waarom mensen naar de zee toe gaan zitten? Omdat je je soms moet afwenden van de lelijke kant. Anders hou je het niet vol.' Ze gebaart naar de dijk. 'Maar hé, die lelijke dingen, die horen ook bij het leven. Daar kun je niet steeds opnieuw van weglopen.'

Ik las nog geen boek van Goedele Ghijsen, moet ik meteen vertellen. Schoorvoetend, omdat ik dat jammer vind, en zeker nadat ik haar jongste roman 'Keerpunt' gelezen hebben. Vlaamse vrouwelijke auteurs plaats ik sowieso graag in de spotlights, en Goedele is blijkbaar steeds aan mijn aandacht ontsnapt. Sorry daarvoor, Goedele! Maar nu hou ik je in het vizier, want wat een prachtige young adult heb je me daar bij elkaar gepend!
Je had me meteen mee vanaf de eerste pagina, waarin Max fulmineert tegen de wereld die hem tegenwerkt. Die fake wereld met een filter, een filter van Fuck Authenticity and Keep pretending for Ever. Aaah die herkenbaarheid, en dat briesen tegen autoriteiten in de vorm van leraars en ouders. Ik snap Max! Helemaal! En ik begrijp ook waarom hij besluit te vluchten. Even weg van al die shit, even op adem komen. Het bootje van zijn opa wordt zijn toevluchtsoord. Met een noodrantsoen van water, boterhammen met water en zee-chips kruipt hij in zijn cocon. Tot Klein Duimpje toevallig zijn pad kruist, een doodsbang klein meisje dat net als hij de ruzies thuis niet meer aankon en er vanonder muisde. En Minne, die stoere griet die haar onzekerheid en angstige gedachten probeert te camoufleren. Samen spelen ze het spel van hide and seek, om tijd te kopen voor zichzelf en te zoeken welk pad ze willen inslaan. Tot ze een keerpunt vinden. Maar de vijand rukt op...
Een beklijvend boek over zoekende zielen, die troost vinden bij elkaar en even verdwaald zijn. In een sappig taaltje geeft Goedele vorm aan hun aarzelende gedachten. Personages die je maar wat graag een warm dekentje aanbiedt, en die je omarmt omwille van hun breekbare authenticiteit. Knap werk, Goedele!