waar zijn mijn superlatieven voor dit aangrijpend verhaal

Ik blijf als lezer verwondert achter dat een jonge auteur dit boek met als thema verlies, eenzaamheid, pijn en relatie heeft geschreven. Ik kan hier veel superlatieven gebruiken voor zijn schrijfwijze en ja de Duitse pers heeft Benedict Wells (1984) als literair genie uitgeroepen en hier kan ik enkel me bij aansluiten. Waar ik bij veel boeken moet slikken, heb ik hier een traantje gelaten. Vanaf de eerste zin 'ik ken de dood al heel lang, maar nu kent de dood mij ook.' is de toon van het verhaal gezet.



*Jules ontwaakt in het ziekenhuis. Het eerste wat hij denk is, ik heb het overleefd. Terwijl hij in stilte naar zijn eigen gedachten en hij steeds verder in zijn herinneringen graaft, 1980 een op eerste zicht gelukkig gezinnetje vader, een mooie levendige moeder en Jules, zus Liz en zijn broer Marty samen op vakantie in Zuid-Frankrijk. Dan verliezen Jules en Liz en Mary hun ouders, de grond schuift onder hun voeten weg, maar veel tijd hebben ze niet, gevoelens worden niet verwerkt, op alle drie laat dit sporen na. Jules verandert in een teruggetrokken angstige jongen verloren in zijn eigen wereld tot hij de mysterieuze Alva leert kennen. Geraakt zij door Jules schild...


Het verhaal is ingedeeld in hoofdstukken die lopen van 1983 tot 2014 met zelf heel mooie titels wat het verhaal compleet maakt. Het hoofdpersonage Jules is de vertellende persoon en wat mij vooral opviel is dat Jules een zekere zelfrelativering had, wat maakt dat het zeer realistisch overkomt. Het is een zwaar thema, beladen met prachtige zinnen, en voor mij althans ook een filosofische en psychologische kant. Een zeer aangrijpend verhaal en bijzonder verwoord!


"Een moeilijke jeugd is een onzichtbare vijand, dacht ik. Je weet nooit wanneer hij toeslaat."

"Ik ben er gewoon, een geest, een nietig wezentje, elf jaar oud."