Lezersrecensie
Een debuut dat onder je huid kruipt!
Aisha Dutrieux (1983) studeerde rechten aan de Universiteit van Leiden en is werkzaam als rechter in de rechtbank van Den Haag. Zelf noemt ze haar debuut ‘het leven noemen’ een droom die is uitgekomen, schrijven deed ze al langer en op haar palmares staan er al een reeds gewonnen schrijfwedstrijden van kort verhalen. De inspiratie van het boek kreeg ze na het lezen over het münchhausen-by-proxysyndroom, het greep de auteur aan en het heeft haar nooit losgelaten. En loslaten laat dit debuut de lezer niet, het grijpt aan en belicht een onderwerp waar nog veel te weinig over geweten is.
*De 29-jarige Vera kampt met een burn-out, ze worstelt met het leven, haar verleden en de band met andere. Eenzaam bewandelt ze haar levensweg en samen met haar psycholoog zoekt ze een gelukkiger bestaan. Toch zal ze moeten graven in haar verleden, haar verleden met pijn en chronische ziekte.
1994: Mira werkt als verpleegster in de thuiszorg toch zondert ze zich af van elk sociaal contact. Samen met haar 4-jarig dochtertje Vera leidt ze een eenzaam bestaan afgezonderd van elk menselijk contact. Mira lijdt aan het münchhausen-by-proxysyndroom, ze maakt de kleine Vera ziek met haar medische kennis en ze belanden zo telkens weer op spoed. Wanneer dokters, verpleegsters dichter bij de waarheid komen vluchten ze. Maar kan je vluchten van je verleden? En wat met elke basis van je bestaan?
Wat een start, vanaf de eerste bladzijden hangt er een mist van verdriet en pijn over de bladzijden. Verdriet en pijn die een begin zijn van een beklemmend verhaal dat de lezer in de ban houdt en waar je van emotie naar emotie heen en weer wordt geslingerd. De auteur schuwt niet om eerlijk en rauw de eenzaamheid van Mira en Vera te verwoorden en deze eenzaamheid kruipt onder de huid van de lezer.
“Alles heeft een plek in het huis van mijn moeder. Alles behalve ik.” Blz. 51
De twee verschillende vertelperspectieven vullen elkaar aan en omschrijvingsbeschrijvingen geven een aanleiding om de emoties weer te geven die de personages voelen. Dit debuut leg je als lezer niet zomaar neer, het verhaal zindert na en belicht eindelijk een onderwerp waar we in de maatschappij zo weinig over weten. Aisha Dutrieux een naam die we niet gauw gaan vergeten en kom maar op met je volgende roman! Respect!
*De 29-jarige Vera kampt met een burn-out, ze worstelt met het leven, haar verleden en de band met andere. Eenzaam bewandelt ze haar levensweg en samen met haar psycholoog zoekt ze een gelukkiger bestaan. Toch zal ze moeten graven in haar verleden, haar verleden met pijn en chronische ziekte.
1994: Mira werkt als verpleegster in de thuiszorg toch zondert ze zich af van elk sociaal contact. Samen met haar 4-jarig dochtertje Vera leidt ze een eenzaam bestaan afgezonderd van elk menselijk contact. Mira lijdt aan het münchhausen-by-proxysyndroom, ze maakt de kleine Vera ziek met haar medische kennis en ze belanden zo telkens weer op spoed. Wanneer dokters, verpleegsters dichter bij de waarheid komen vluchten ze. Maar kan je vluchten van je verleden? En wat met elke basis van je bestaan?
Wat een start, vanaf de eerste bladzijden hangt er een mist van verdriet en pijn over de bladzijden. Verdriet en pijn die een begin zijn van een beklemmend verhaal dat de lezer in de ban houdt en waar je van emotie naar emotie heen en weer wordt geslingerd. De auteur schuwt niet om eerlijk en rauw de eenzaamheid van Mira en Vera te verwoorden en deze eenzaamheid kruipt onder de huid van de lezer.
“Alles heeft een plek in het huis van mijn moeder. Alles behalve ik.” Blz. 51
De twee verschillende vertelperspectieven vullen elkaar aan en omschrijvingsbeschrijvingen geven een aanleiding om de emoties weer te geven die de personages voelen. Dit debuut leg je als lezer niet zomaar neer, het verhaal zindert na en belicht eindelijk een onderwerp waar we in de maatschappij zo weinig over weten. Aisha Dutrieux een naam die we niet gauw gaan vergeten en kom maar op met je volgende roman! Respect!
3
Reageer op deze recensie
