Even drijven om dan verder te zwemmen, prachtig verhaal.

Op de cover prijkt "een hartverwarmend verhaal over vriendschap en samenhorigheid. Dit boek laat je lachen en een traantje wegpinken", ik kan het over alles eens zijn, wat een mooi verhaal. Vanaf het begin komt het verhaal zo broos over, de auteur geeft een mooi beeld van de personages of bezoekers van het zwembad elk met hun kleine of grote realistische problemen, zorgen, die verdwijnen met het moment dat ze hun voet in het water zetten.

*Rosemary weduwe woont haar hele leven in de Londense wijk Brixton vanop haar terras kijkt ze naar het openluchtzwembad. Ze mist haar man, zielverwant George en toch gaat ze elke dag zwemmen, daar heeft ze haar vrienden en kan ze het nostalgische gevoel een plaats geven. Maar dan komt het slechte nieuws dat het zwembad gaat sluiten, Rosemary kan dit niet zomaar laten gebeuren en laat flyers rondgaan.

Kate woont nog niet zolang in Brixton, heeft last van paniekaanvallen en eenzaamheid. Haar werk als journaliste stelt niet veel voor. Als ze de kans krijgt van haar baas om een verhaal te schrijven over Rosemary en haar gevecht voor 'het zwembad', opent er een nieuwe wereld voor haar maar ook nieuwe vriendschappen. De twee dames hebben een doel en dit doel brengt hen dichter bij elkaar, er ontstaat een mooie vriendschap.

Dit is een makkelijk leesbaar verhaal, korte hoofdstukken wisselen elkaar af, je wandelt mee met beide hoofdpersonages maar ook de cliënten. De nostalgie van Rosemary naar het vroegere Brixton is zo mooi beschreven dat je het gemis als lezer voelt maar ook begrijpt. Klein minpuntje is misschien het veel herhalen van bepaalde gevoelens of flashbacks zonder dat het een meerwaarde is aan het verhaal, daar moet je echter in doorkijken, het voelt alsof je even blijft drijven maar eens je verder zwemt is het een boek om niet gauw te vergeten.