Een geslaagd debuut!

Koen Carris (1988) is schrijver, schrijfdocent, dramaturg en vertaler. Dat schrijven in zijn bloed zit merk je onmiddellijk als je dit romandebuut dichtslaat, een verhaal dat nazindert en de lezer toch wel even verstomd achterlaat. De auteur legt de loep over rouw, schuldgevoel en gemis en toch gaat de pen van de auteur nog een stap verder…verdriet waar je niet van wegkijkt in een maatschappij die met momenten de ogen sluit door onwetendheid.

*De 17-jarige Ben woont met zijn moeder in een dorp, ze wonen onder een dak van verdriet en verlies. Een huis dat overheerst wordt door hun rouw en gemis naar de oudere zus Kim. Drie jaar eerder maakte Kim een einde aan haar leven, Ben probeert zich onzichtbaar te maken en moeder leeft in haar eigen bubbel van verdriet, vader heeft zo snel mogelijk het verdriet de rug toegekeerd en het gezin verlaten.

Wanneer het afgelegen dorp wordt opgeschrikt door meerdere zelfmoorden onder de jongeren heeft dit gevolgen voor Ben. De zelfmoorden openen een litteken dat nooit genezen was, rouw en schuldgevoelens schudden de wereld van Ben door elkaar, waar hij zoveel mogelijk onzichtbaar bleef kijkt het verdriet hem nu recht in de ogen.

Vanaf de eerste bladzijden van het boek voel je als lezer iets melancholisch en verdrietig over het verhaal hangen en deze toon houdt de auteur doorheen het verhaal vast. Het ik-perspectief (Ben) raakt de lezer tot in het hart, lezers die reeds verlies hebben meegemaakt zullen heel wat herkenbare situaties zien voorbij komen, de auteur schuwt de realiteit van rouw en de zee van gemis niet.

"Ik wil hier helemaal niet zijn. Ik ben niet graag in de huizen van andere mensen, ik hoef niet te zien hoe zij hun levens op orde hebben."

De auteur gebruikt een eenvoudig taalgebruik, vergelijkingen en metaforen dansen over de bladzijden waardoor het toch wel niet vrolijk verhaal niet te beladen en te zwaar wordt. Een zeer geslaagd debuut, vier sterren waardig en een auteur dat we in het vizier moeten houden.