Bijzondere roman

Diane is een nakomertje, haar ouders waren in de veertig toen zij werd geboren. Zij was de eerste en de laatste. Haar moeder is gelovig, haar vader gelooft helemaal nergens in. Een band met haar ouders heeft Diane niet. Haar ouders hebben vaak ruzie en meestal zien haar ouders haar niet. Bemoeien zich niet echt met haar, ze zorgen voor haar maar daar is dan ook alles meegezegd. Maar Diane zit ook in de puberteit, een fase waarin onverschilligheid hoogtij viert. Met Sebastiaan, haar hond, heeft Diane wel een band. Ze praat meer met de hond dan met haar ouders.

Buurman Hendrik is net als Diane erg op zichzelf. Hendrik voelt zichzelf niet oud, maar in werkelijkheid is hij een bejaarde man. Een bejaarde man die zijn dagen alleen slijt en eigenlijk alleen buitenkomt als hij boodschappen moet doen. Niemand ziet Hendrik, hij is een onopvallende man. Net als zijn buurmeisje is hij onzichtbaar…

“Ook op de straten zien ze hem niet. Niemand kijkt naar hem, laat staan een mooie vrouw en zelfs maar een lelijke vrouw. Dwars door hem heen keek men, onzichtbaar geworden …“

Onzichtbaar wordt afwisselend verteld door Diane en Hendrik. Allebei vanuit de derde persoon en opvallend is het verschil in taalgebruik van de personages. De auteur heeft het taalgebruik aangepast aan de personages en dit geeft dan ook samen met de beeldende schrijfstijl een goed beeld van de personages. De schrijfstijl van Van Walsum is ook meeslepend te noemen want zodra je begint met het lezen van dit boek is het erg moeilijk om even te stoppen met lezen. Beide verhalen die verteld worden zijn in het begin best schrijnend te noemen. Twee mensen die door hun eenzaamheid onzichtbaar voor de andere mensen zijn geworden. En niet omdat ze dit nu per se zelf willen, het is gewoon zo gegroeid. Maar door de ongelukkige valpartij van Hendrik komen ze met elkaar in contact en dit is het begin van een hechte vriendschap.

Van Walsum geeft met Onzichtbaar een helder beeld van het leven van een puber en van een bejaarde man. Althans, zo zou het er uit kunnen zien en vooral wat betreft Hendrik weten we dat eenzaamheid bij bejaarden heel veel voorkomt. Elke levensfase heeft zijn onzekerheden en angsten en Onzichtbaar laat zien dat er qua leeftijd soms weinig verschil in zit. Maar eigenlijk wordt de lezer met dit verhaal ook een beetje voor de gek gehouden. De lezer laat zich meeslepen met het verhaal van Diane en Hendrik en ziet alles alleen zoals zij het op dat moment voorspiegelen. De verwachting die wordt losgelaten wordt klakkeloos gevolgd zonder verder om ons heen te kijken. Naarmate het verhaal vordert zijn er langzaam veranderingen te bespeuren in het leven van Diane en Hendrik, veranderingen die ook weer bij de levensfase horen maar die ook vanuit hun vriendschap komen. Door Nina, de particuliere hulp die Hendrik heeft ingehuurd, komt er een vrolijke wervelwind in huis die zowel Hendrik als Diane uit hun lethargie trekken. We zien Diane meer zeker worden en meer gaan leven zoals een puber betaamt en Hendrik durft eindelijk zijn gevoel toe te laten en het verlies van zijn vrouw te verwerken.

Onzichtbaar sluit af met een aantal verrassende wendingen en dan is er een vaag gevoel misschien over dingen te hebben heengelezen. Dit is een boek dat je even moet laten bezinken om alles goed door te laten dringen. En missschien moet het boek nog een keer gelezen worden, en nog een keer. Maar als eenmaal alles goed doorgedrongen is dan komt ook de indruk van dit bijzondere verhaal …